Daar gaan we ...
Ik test met mijn grote teen. Eventjes kromt die zich verschrikt, maar herstelt zich dan snel. Het is al erger geweest, veel erger. Maar het is ook al beter geweest. Ik zwaai mijn armen los, hoor hoe mijn nekwervels kraken en haal diep adem.
Op maandagmorgen in mijn agenda kijken voelde vaak als een sprong in het diepe. Deze week laat ik me rustig in het water glijden. Ik hang wat aan het startblok en tuur naar het einde, deze keer niet zo veraf als normaal. Vrijdag mag ik terug op het droge klauteren, maar tot dan .... stevig doorzwemmen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten