Geduld
'Kim, kan je even ...'
'Je spreekt mijn naam uit als Kiem', onderbrak ik hem.
Hij keek me verward aan. 'Kiem?'
Ik knikte. 'Met een ie, niet ihm.'
Hij glimlachte. 'Bedankt om me er op te wijzen. Ik zal het onthouden.'
Twee uur later
'Kim, kan je die correcties eens doorspelen?'
Hij sprak mijn naam uit met een onvervalste ihm-klank.
Ik beet op mijn tong, kon het niet laten om breed te grijnzen en zocht naar de correcties. Binnen een jaar of drie zal hij het wel geleerd hebben. Zo lang deden enkele van mijn vorige collega's er trouwens ook over.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten