Plons
Ik maak me op voor de voorlaatste lengte en duw me hard af tijdens het keerpunt. In de verte staan twee jongens op het startblok. Kleerkasten, die mooi thuis zouden gehoord hebben op de Olympische Spelen. Ze zwaaien hun armen los, trekken hun zwembrilletje stevig aan en sjorren nog eens aan hun badmuts.
Mijn armen en benen klieven door het water. Na een uur zwemmen lijken ze geen andere beweging meer te kunnen maken. De kleerkasten gaan in startpositie gaan staan op hun blokken. Ik zwem recht op die met de zwarte zwembroek af. Er is vijf meter tussen ons, als hij nu duikt kan ik het misschien niet meer navertellen.
Voor de zekerheid manoeuvreer ik naar het midden, tussen baan 4 en 5. De jongens wijzen naar me.
"Oef", denk ik opgelucht. "Ze stellen hun wedstrijdje nog eventjes uit."
Ik tik aan, draai en duw af. Juist wanneer ik net weer boven water kom, voel ik links en rechts een enorme klap. Een gelijkgestemde plons. Belletjes ruisen op aan beide kanten. Ik controleer of ik nog in het bezit ben van mijn armen en benen.
De kleerkasten spetteren ondertussen al halverwege het zwembad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten