Na het theater
Wat ik zag toen ik de schouwburg uit liep, kon je nog moeilijk regen noemen. Een stortvloed aan regendruppels, een garantie op doorweekte kleren . En koppig, want hoelang ik ook bleef staan, wachtend tot de bui overtrok, het bleef gieten.
‘Jij je zin’, monkelend liep ik naar mijn fiets. In twee tellen doorweekt, in vijf tellen zo natgeregend dat ik niet meer erger kon. In tien tellen op het punt dat ik dacht ‘ik er alleen nog maar van kan genieten.’
Bijna voelde ik me een hoofdpersonage uit een ‘slice of life’ film. Fietsend, neuriënd, dromend door de verlaten straten. De maan spiegelde zich in de natgeregende kasseistenen. De regen roffelde op mijn hoofd, mijn schouders en benen. Mijn haar hing in natte slierten tegen mijn gezicht geplakt.
Bijna voelde ik me een hoofdpersonage uit een ‘slice of life’ film, toen slipte de achterband van mijn fiets…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten