Sneeuw
De straat is bedekt met een witte deken. Eén enkel paar voetstappen zwerft over het voetpad. Grote voeten die grote stappen namen. Terwijl ik naar de bushalte wandel laat de hemel een nieuwe bui sneeuw-hagelvlokken op me los. De witte vlokken maken het vroege opstaan, de maandagmorgen, de snijdende koude allemaal een stuk beter te verteren. Ik diep mijn Ipod op uit mijn zakken, op zoek naar een liedje om de witte salvo's uit de lucht te begeleiden. De hagelsteentjes botsen van mijn hoofd op het trottoir als ik Gorki opdraag om zijn muziek nog eens op me los te laten:
ze doet aan sport in Zuid-Afrika
moeder zegt dat ze door moet gaan
ze heeft zo'n zin om uit te gaan
in het regenseizoen bij volle maan
wind in m'n oren en m'n voeten stijf
nooit meer winter en zo ver van huis
Ik wil bijna huppelen, maar daar is het wegdek iets te glad voor. Dus zing ik maar mee, er is toch geen kat op straat:
Sneeuw in m'n oren en m'n voeten stijf, nooit meer winter en zo ver van huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten