Als niemand kijkt...
Soms is het iemand die onbedachtzaam op z'n lip knabbelt. Of in het niets starend z'n lippen tuit en grimnassen trekt. Anderen trommelen op een tafelblad, bureau, benen of stuur, het maakt hen niet uit. Er is eentje die zingt, neuriet. Zelf heeft hij het nooit in de gaten. 'Hoezo, ik zong. Wanneer dan?'
Af en toe zie ik iemand zijn voeten op het dashboard planten. Hoofd achteruit en het landschap aan zich voorbij laten gaan. De wereld bestaat uit niets meer dan voorbijrazende bomen, velden en in de verte de zon.
Mensen kunnen ontwapenend zacht zijn, verzonken in hun eigen wereld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten