Niet meer vermist
'Zwarte poes is terug!', smst één van de schilders die de ramen van papa's huis van een nieuw kleurtje voorziet.
'Laat haar binnen en maak alsjeblieft dat ze niet meer buiten raakt voor mijn ouders deze avond thuiskomen', stuur ik terug. Ik zit bijna te huppelen in de passagierszetel. Mijn carpoolcollega kijkt me vreemd aan.
'Lotto gewonnnen?'
'Neen beter.'
Voor een 17-jaar oude poes heeft ze een prima gevoel voor timing. Nu maar hopen dat ik haar niet doodknuffel deze avond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten