Schrijversinstinct
De zin, die is nooit ver weg. Ze fladdert onafgebroken rond mijn hoofd en zou op haar gemak een nestje in mijn haar bouwen.
Maar neerzitten voor mijn toetsenbord. Even rustig krabbelen met een pen, … . Op de één of andere manier doe ik het niet. Onder de douche, in de auto, op de fiets, in een doorwaakt uurtje als zelfs de straatlantaarns uit zijn, … . Op dat moment waaien zinnen, stukjes en teksten als een stevige herfststorm door mijn hoofd. Neem ik een pen? Krabbel ik het neer?
Neen, die zin die waggelt als het lelijke eendje helemaal achter in de rij van prioriteiten. Zelfs mijn memoblokje, waar ik anders non-stop invallen op neerkrabbel, heeft enkele rustige weken achter de rug. Slechts één notablaadje wordt achterin bewaard:
Overuren: 36,5 + 11
Geen opmerkingen:
Een reactie posten