Als eerste
Mijn dag start vroeg. Of toch vroeger dan pakweg een jaar geleden.
Buren draaien zich nog eens om onder hun warme dekens. Mensen schuiven aan aan gezellig verlichte ontbijttafels wanneer ik mijn spullen voor de dag op de passagierszetel van de auto drop.
Maar wanneer ik de straat uitrijd en netjes aansluit bij de file om me langs de ring te worstelen, dan voel ik me niet meer zo alleen. Er zijn nog mensen die niet meer onder de dekens liggen, of rustige hun toast met choco opknabbelen. Ik tuf gezapig mee in het rijtje, tussen tientallen andere chauffeurs die in hun handen blazen en de radio een tikje luider zetten om helemaal wakker te worden.
Behalve deze morgen dan ... ik was laat.
Veel later dan normaal.
Veel te laat om nog ooit op tijd te kunnen zijn.
De straat, de ring, de autostrade leken zo goed als verlaten.
En ik. Ik controleerde zeker vijf keer m'n uurwerk om zeker te zijn dat m'n wekkerradio geen flauw grapje had uitgehaald.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten