Ergernis
Ze wil gaan eten voor haar verjaardag.
Niet in een adresje ergens in de buurt, maar halverwege een andere provincie in het centrum van de stad op een weekavond.
Niet in een of ander restaurant dat anders de komende vier maanden volboekt is, maar in een brasserie 'waar de pasta wel lekker is'.
Dus haal je haar om 19u op 'want anders moet ik helemaal alleen met de trein'
en worstel je je een weg door het centrum van de stad op zoek naar een parkeerplekje vlakbij het restaurantje in kwestie 'want met mijn been kan ik echt niet ver wandelen.
'Zeker?', vraagt ze wanneer ik zeg dat met mini-Kruimel en mij alles oké is. 'Je hebt nergens last van?' Ze kijkt bijna teleurgesteld.
We toasten op haar verjaardag en wensen haar nog vele jaren.
Ze zucht theatraal: 'Zo kom ik op m'n oude dag nog eens buiten.' Onder tafel knijpt Lief in m'n ene hand. Van de laatste drie maanden was ze zeven weken het land uit.
Ze neemt een grote slok en zucht opnieuw: 'Zo hebben jullie nog eens tijd voor mij, want anders zit ik hele dagen alleen in dat grote huis.'
Grote Kleine broer knijpt in m'n andere. De laatste vier weken stond ik vijf keer aan haar voordeur en telkens was er niemand thuis.
Ze klapt haar menukaart open en mompelt: 'Hebben ze hier niets anders dan pasta?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten