Ja, ik ben een watje
Aan de oppervlakte lijkt het alsof iemand er een laagje voille heeft overgespannen. Witte streepjes en putjes. Een gebarsten laag vernis, zo zou je het ook kunnen noemen. Een doffe witte schijn, doorbroken door een wirwar van kloofjes en barstjes.
Op de scharnieren ziet alles rood. Rood en pluizig. Tenminste als je van ver kijkt. Met je neus erop merk je al snel dat dit deel van de oppervlakte er de brui aan geeft. 'Ik geef het op', lijken de pluisjes te denken en ze laten zich zo weg wrijven om de kijker dan een mooie blik te gunnen op wat ze eerst nog bedekten. Nog meer putjes en barstjes, niet meer wit maar rood dooraderd.
Winterhanden, voor het eerst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten