Troost
Met grote rode huilogen sjort oma zich aan mij vast. Ik sta wat onbeholpen in een verplichte knuffel en probeer haar woorden niet te horen. Probeer haar verdriet dat ze opnieuw keihard op onze schouders dumpt van me af te schudden.
Later op een kluitje met Lief en Grote kleine broer laat ik sissend m'n frustratie op de vrije loop.
'Het is niet dat ze niet verdrietig mag zijn. Maar ik kan het even niet meer opbrengen om haar te troosten.'
'Het is hetzelfde niet', vergoeilijkt Lief sussend. 'Een dochter is geen mama. Ze ziet gewoon niet wat jullie verloren.'
Grote kleine broer zegt niets maar aait even over m'n dikke buik. Ik zeg niets terug, maar tik even op z'n verlovingsring. Die woorden die juist op dat moment niet gesproken worden doen oneindig veel deugd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten