*grinnik*
Tijdens het spelen klonk het opeens: een echte baby-schaterlach.
Jasper rolde van zijn buik op zijn rug en schonk me een stralende blik en een grijns die zijn gezichtje bijna in tweeën liet breken.
En toen nog eens, alsof hij zeker wou zijn dat ik het goed gehoord had. Geen krijs, geen kraai of gebrabbel, maar een onmiskenbare lachbui.
Ik lachte verbaasd en Jasper viel in.
Ik lachte om hem, hij om mij.
Onze eerste bijna-slappelachbui samen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten