Na twee weken weer helemaal mezelf willen zijn, bleek wat te veel, te snel willen. Terwijl Jasper in zijn wiegje snurkte hobbelde ik rondjes door de woonkamer in de hoop het stappen snel weer onder de knie te hebben. Ik vroeg me af of ik ooit meer dan drie uur ononderbroken slaap zou hebben en dacht met heimwee terug aan acht uur slaap per nacht die ik wellicht nooit meer zou hebben.
Drie maanden ... stelde ik dan maar vooruit. Gewoon stappen ging al veel sneller, lopen en fietsen volgden moeiteloos. Jasper verbaasde vriend en vijand om al snel een hele nacht door dromenland te reizen.
Weer helemaal mezelf, dacht ik. Tot ik plots haar begon te verliezen. Hele plukken dwarrelden in het rond wanneer ik mijn haar kamde, wanneer ik mijn haar waste, wanneer ik gewoon door het huis liep.
'Dat is normaal', verzekerde iedereen mij. Met daarbij het woord dat het antwoord is op alle zwanger en postzwanger gerelateerde vragen: hormonen.
Stappen ging nog steeds vlot, lopen en fietsen weer wat minder. Een bekken moest nogmaals in het gareel gedwongen worden door een reeks kinesisten en osteopaten.
Na vijf maanden laat ik het varen en neem alles zoals het komt. Mijn haren dwarrelen nog steeds eensgezind met vallende herfstbladeren in het rond. Er is een beetje minder Kruimel dan een jaar geleden, maar broeken kan je met een riem wat aanspannen en wegglijdende trouwringen kunnen aan de middenvinger gedragen worden.
Immers, er is een kleine lachebek die het zo de moeite waard maakt:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten