Het is weer zover...
Middenin de letterstorm die om de drie maanden weer voorbij mijn bureau raast, gaat mijn lichtje opeens uit. Ik zie geen woorden meer, geen zinnen, laat staan dat er nog enige inhoud doorsijpelt.
Alle lettertjes nemen stokken en staarten vast en walsen eensgezind rondjes over mijn scherm.
Ik gaap ze domweg aan.
Doe zelfs geen moeite om ze een halt toe te roepen, of hun danspatroon te volgen.
Er is maar één oplossing.
Iets wat me goeddoet en dat is vandaag dit:
*klik*
Tot ergernis van mijn collega die Tori Amos hartgrondig haat.
Opnieuw en opnieuw. Zo luid als ik maar durf hier op kantoor.
(wat misschien maar een derde is van het volume dat Tori thuis zou bereiken)
Tot groot jolijt van mijn bureaugenoot, die uit het raam kijkt alsof het zijn allerlaatste vluchtweg is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten