Wanneer ik met Jasper de trap oploop naar zijn babygroepje in de crèche geeuwt hij uitgebreid. Zijn mond wagenwijd opengesperd, oogjes dichtgeknepen en een piepgeluid dat even tussen ons in drijft. Hij wrijft zijn gezichtje tegen mijn schouder en nestelt zich daar. Ik krijg hem amper uit zijn jasje gepeld door een duim die echt in zijn mond moet blijven.
‘Ik denk dat hij zijn bed nodig heeft’, fluister ik tegen K, de dag-mama.
‘Altijd na een zwaar weekend’, glimlacht ze. ‘Hij heeft het niet zo begrepen op maandagmorgens, lijkt me.’
Ik hou maar voor me van wie hij dat heeft terwijl ik mijn KleineMan in zijn bedje laat glijden. Hij slaapt al als ik de deur terug toeschuif en K. een leuke dag toewens.
Baby zijn … op maandagmorgens als deze wou ik dat ik er meer van genoten had.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten