Schrijfplek
Wanneer ik dit lees, kruipt het muispijltje bijna als vanzelf naar de link. Want ik zie het voor me. Wat nu nog een stoffig zolderkamertje is, moet mijn schrijfplek worden. 86 trappen verwijderd van alle afleiding in de woonkamer. Internetloos, dat spreekt voor zich, want daar verdwaal ik bij het kleinste kiezeltje dat eruit kan zien als writer’s block onmiddellijk in.
Een grote, zware bureaulamp, een boekenkast vol notaboekjes en gewichtig uitziende naslagwerken. Een groot, bureau van kersenhout en een doos vol wondermooie vulpennen (die ik voor niets ga gebruiken, want ik schrijf alleen al typend). Een zacht kuipzeteltje om diep in gedachten verzonken in neer te zijgen en een warmtespuwend elektrisch vuurtje voor de koude schrijfnachten.
Ik? Romantisch? Hoezo?
Het muispijltje houdt halt op twee millimeter van de link.
Na 28 jaar ken ik mezelf een beetje. Er is meer nodig dan een donker houten bureau en mooi uitzicht om de letterstorm in mijn hoofd aan te wakkeren. Korte stukjes zijn mijn ding. Voorbij de veertien pagina’s gaapt het ravijn waar ik nog nooit over durfde te springen. Liever keer ik terug op mijn stappen en achtervolg met enthousiasme een nieuw pril begin.
En dat voorlopig met de laptop op schoot tegen de verwarming in de badkamer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten