Hindernisparcours in de morgen
Ik bol met een humeurige KleineMan op de achterbank door de straten op een uur waarop de meeste mensen net hun grote teen even vanonder het dekbed laten piepen. Peter & Sofie - meestal een zachte pleister op de wonde - worden met gemak overstemd door het protest van een goed ingepakte en ingesnoerde kabouter.
Dit is de eerste week van heel veel weken waar ik een omweg om u tegen te zeggen mag doen om mijn eigen Davidje bij zijn oma en opa af te zetten. Een ritje dat Lief altijd deed.
Dit is de eerste week van heel veel weken waar ik nog meer knelpunten en opstoppingen kan aanvinken op mijn ochtendspits lijstje.
En om het compleet te maken, krijg ik terwijl ik - ondertussen een KleineMan minder op de achterbank - sta aan te schuiven bij de vierde wegomlegging van de morgen een sms-je.
'Ik vertrek nu.'
Wanneer ik tien meter verder sta in diezelfde opstopping.
'Ik ben er!!!'
Lief mag dan heel erg blij zijn met zijn nieuwe werk, zoveel dichter bij huis. Ik zweer u. Als er een manier was om iemand via een sms-berichtje eventjes echt pijn te doen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten