Afscheid in de morgen
Maanden aan een stuk klampte hij zich aan mij vast wanneer ik hem afzette in de crèche.
Hij liet zich slechts manu militari van mij afpellen en maakte telkens opnieuw dat ene geluidje dat een moederhart spontaan tot stof vergruist. Ik ben nog naar binnen gewandeld terwijl hij als een aapje aan mijn been geklemd hing. Ik snelde nog naar buiten en sloot de deur net voordat hij er tussen kon glippen. Tientallen keren reed ik met de echo van zijn gesnik tussen mijn oren naar mijn werk.
En het stak, keer op keer.
Vandaag wil hij niet gedragen worden. Hij trekt me mee de oprit op. Ongeduldig trappelt hij aan de deur en sjort ondertussen aan zijn muts en sjaal. Af! Af! Hij trappelt een tweede rondedansje aan de deur van zijn groepje en schiet als een pijl uit een boog weg, recht in de armen van de verzorgster. Zijn ogen blinken over haar schouder in hun goedemorgenknuffel en hij kijkt niet meer op of om als ik hem op zijn bol kus.
Het steekt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten