Biologie
In aloude traditie overlopen we zijn ‘zijn’.
Neus?
Een kleine vinger tikt op eerst zijn en dan mijn neustop.
Oor?
Zijn oor, mijn oor.
Mond?
Tik. Tik
Haar?
Aai (het zijne), trek (het mijne)
Buik – Knie - Tenen.
Kriebel en gelach.
Plots krabbelt mijn blote KleineMan recht, hurkt en kijkt aandachtig tussen zijn beentjes. Hij wijst en kijkt vragend op. Zijn vingertje hangt besluiteloos in de lucht.
Ik schud mijn hoofd.
Neen jongen, op dat vlak zullen we altijd verschillen…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten