Kruimel

Staking
KleineMan rolt van rug naar buik, trekt zijn beentjes op en propt zijn duim in zijn mond. Dada, mompelt hij en toe gaan die oogjes. Ik kijk naar de stakende uk op de verzorgingstafel.
In de eerste plaats gefrustreerd. Binnen een kwartier moet ik met een aangeklede, ingeduffelde en van fles en onbijt-voorziene KleineMan op de stoep staan. Een peuter in hardnekkige foetushouding maakt de slaagkansen daarvoor aanzienlijk kleiner.
En terwijl ik de wijzers dichter en dichter naar 7u30 zie tikken raak ik geïrriteerd. Ik heb geen zin in een willen-of-niet-dit-T-shirt-gaat-over-jou-hoofd. En nog veel minder in de dramatische scènes die zullen volgen wanneer ik hem o-wee ook in een broek en schoenen probeer te wurmen.
Maar aan de andere kant wil ik gewoon naast hem gaan liggen. Of neen, in mijn eigen bed, want ik pas niet meer op een verzorgingstafel. Want, eigenlijk heb ik evenveel zin in de morgen, middag of avond als mijn kleine evenbeeld dat zich vastklampt aan zijn knuffelkonijn en uit alle macht op zijn duim smakt.