Kruimel

Niets
Ze trekt voorzichtig één ooglid omhoog en spiedt bijna onopgemerkt de kamer rond.
'Kom maar hier', mompel ik in haar nek terwijl ik haar op mijn arm heis. 'Het mannengeweld is even de deur uit. We hebben rust, meisje.' Met Ilke tegen mijn opgetrokken benen nestelen we ons in de zetel, luisteren we naar Tracy Chapman en kijken we hoe de regen baantjes trekt in de vuile ramen.
De klok tikt zijn rondjes en twee kleine oogjes vallen helemaal toe. Ik leun achterover, sluit mijn ogen en concentreer me op het gevoel van een slapend lijfje tegen mijn benen aan.
Ik weet nu al waar ik binnen enkele maanden met weemoed aan zal terug denken.