Kruimel

Zie ze gaan
De kleinste is nu ongeveer even lang uit mijn buik als ze er in gezeten heeft. Maar die buik zelf heeft dat nog niet door. Die hangt en papt nog alsof ze elk moment een nieuwe eilandbewoner verwacht. Om die illusie de wereld uit te helpen, diepte ik Evy en haar StartToRun weer op uit de diepten van Liefs Ipod.
'Lijf, zeg maar dag tegen deze papbuik', mompelde ik en sprinte gezwind de straat uit met Evy's eerste les in mijn oren.
'Kruimel, zeg maar dag tegen het levenslicht', mompelde mijn lijf terug toen ik op het eind van les 1 sterretjes zag en de kamer voelbaar transformeerde in een paardjesmolen.
Les twee pakten we samen aan in een gezapiger tempo. Mijn lijf vond het oké en de sterretjes bleven uit.
Alleen, die ene wandelaar die me bijna inhaalde.
'Zie ze gaan, zo traag.'
Ik heb afgesproken met mijn lijf dat we onze oren toestopten na de eerste drie woorden. En er voor de lol een uitroepingsteken achter plaatsen.