Keukentafel
Ik schrob, poets, schraap en zucht. En met die zucht beschrijft het schuursponsje een mooie boog richting gootsteen. De resten zwarte vingerverf moeten dan maar tot het einde van keukentafel’s dagen in de groeven vast zitten. Net zoals die keer dan een mini KleineVent een lepel te pakken kreeg en enthousiast gillend tientallen kleine putjes in het blad mepte.
Is het al zo lang? Dat de keukentafel al de sporen van ons leven toont? Ik krul mijn vingertoppen in een klein dansje over het tafelblad. Die groef daar. Die is van die keer dat mijn vader op de tafel stond in een tevergeefse poging een lamp op te hangen. En dat strookje lak dat daar mist. Dat is van mijn boekbinddagen en het incident van de wegslippende naald.
En U? Heeft u ook zo’n keukentafel of ander meubel waarop uw leven af te lezen is?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten