Kruimel

KleineMeid,

Voor het eerst sinds lang brulde jij mij niet wakker, maar was je nog een hoopje zachte slapende baby toen ik je kamer binnenkwam. Er zullen dagen komen dat ik op dat moment zacht over je hoofd wrijf. Of een zoen op je neus druk. Misschien zal ik ooit de deken van je aftrekken, luidruchtig gordijnen openschuiven zodat je ineen krimpt van de zonnestralen. Maar niet vandaag. Deze morgen hurkte ik naast je spijlenbedje en keek naar het vuistje dat één spijl vastklemde. Ik keek naar je lange wimpers, neergestreken op je wang. Naar je gezichtje dat nog voor even helemaal ontspannen was. Ik slorpte op hoe klein je bent in je slaap. Het enige wat ik miste waren je grote, donkere ogen.

Toen werd je wakker. Eén en al lach, energie en beweging. Van klein naar groot in een vingerknip.

Ik zal het nooit meer allebei kunnen hebben met jou.