Erfstuk

In onze woonkamer staat een oude houten secretaire. Zo eentje met een rolluikje en binnenin een verzameling aan vakjes en laadjes. Heel mijn kindertijd heb ik deze geweten in de woonkamer. En toen mijn vader 10 jaar geleden besloot dat het tijd was voor nieuwe meubelen, adopteerde ik met veel liefde het oude bureautje.
Nog eens 10 jaar later vond mijn Lief het tijd voor iets anders. Mijn hart piepte en kraakte als ik er aan dacht om dit bureautje door te schuiven naar een ander huis. Ja, het is het meest onpraktische meubelstuk in ons huis. Ja, de laptop past er slechts met moeite in. Ja, het is een oud stuk zonder veel waarde, maar soms vind ik het het mooiste wat in ons huis staat.

Ik trok met een meetlint door ons huis en verschoof in mijn hoofd meubels tot er nieuwe hoekjes en kantjes ontstonden. Dagdromen van het bureautje op de meest zonnige plek in ons slaapkamer worden droogweg uit de lucht gehaald door een realistische Lief. 'Vergeet het Kruimel, dat ding raakt nooit te nimmer de trap op.'
Gelukkig wou GroteKleineBroer het familie-erfstuk wel adopteren.

Toen kwam er die maand dat het Lief aan het plakken, schilderen en behangen sloeg. En werd het bureau even uit de weg geschoven tegen de vers behangen muur. In afwachting van de ophaaldienst.
Lang verhaal kort.
Raad eens waar ik nu zit?