De vloek van Henk Rijckaert

Een paar jaar geleden hadden we tickets voor de show 'Kartonnen dozen' van Henk Rijckaert. Het was pas in de lobby van het cultuurcentrum dat we voelden dat er iets mis was. Geen inkom vol met mensen die wel eens graag naar een komiek gaan luisteren, maar een handjevol senioren in zwarte avondkledij. Na een blik op het ticket bleek dat iemand (!) de datum verkeerd had overgeschreven en dat Henk Rijckaert de avond voordien zijn ding al deed op het podium. Die avond was het de beurt aan een strijkorkest. De babysit had een korte shift die avond.

Een tijdje terug hingen er twee tickets voor de show 'Zwerm' van Henk Rijckaert aan het magneetbord. De datum werd driemaal gecheckt en minutieus in de agenda's ingeschreven. De woensdag voordien visten we kind nummer 1 met hoge koorts uit bed, de dag erna volgde kind 2 het voorbeeld gezwind. En op de ochtend van de show raakte ook het Lief zijn bed niet uit door koorts en spierpijn. De tickets werden doorgegeven en terwijl de buren genoten van een avond vol lachen, waande ik me Florence Nightingale tussen de drie grieppatiënten.

Gisteren lagen er twee tickets voor ons klaar aan de kassa van het cultureel centrum waar Henk Rijkckaert 'De fun, de hits' kwam spelen. De datum stond juist in de agenda, iedereen was koorts- en pijnvrij. De kroost zat klaar voor de televisie met een zak chips en een film, maar die babysit bleef verdacht lang weg. Drie kwartier voor het start van de show belt hij: 'Het spijt me, ik ben ziek!'

10 minuten voor de start van de show duw ik de deur van het cultureel centrum open. Ik voel een klein handje knijpen in mijn hand. 'Als ze vragen hoe oud ik ben, zeg ik dat ik 10 ben', mompelde de oudste zacht. 'Dan ga ik toch binnen mogen, niet?'.

De comedy heeft er een fan bij, met dank aan het Lief die zich opwierp als thuisblijver en me de auto in duwde met de oudste op de achterbank.  Ooit zullen we wel samen op een show geraken, denk ik dan maar.