In mijn hoofd hangt de herinnering van een afspraak die ik maakte met het universum:
Eénmaal een bepaalde (minder aangename) fase in een kinderleven doorworsteld werd, was hij voorbij.
Ik herinner me nog levendig hoe ik mijn mondeling akkoord gaf. Het was drie uur 's nachts. Ik liep rond met een snikkende peuter op mijn arm die haar bedje bekeek alsof het een leeuwenkuil vol hongerige beesten was. Mijn arm was lam, mijn voeten bevroren en ik wroette koortsachtig naar het laatste restje kalmte in mijn lijf. Om toch maar te blijven troosten, wiegen en sussen en niet - ik zeg maar iets - de peuter in kwestie op een van de tweedehandssites aan te bieden voor 10 euro.
Daar en toen bezwoer ik mezelf: als deze fase voorbij is, hoef je dit nooit meer te doen. En ik dwong het universum tot een akkoordje. Slaaptekort en bevroren voeten doen zoiets met een mens.
Zes jaar lang leefde ik in de waan dat het universum effectief gehoor gaf aan deze afspraak. Tot het kind - die ondertussen opgegroeid is tot vrolijke zevenjarige - plots weer 's nachts al huilend wakker schoot en al gauw elke avond in tranen uitbarstte zodra ze haar bed zag.
Ik geef eerlijk toe. Een zevenjarige, dat geeft je al wat meer onderhandelingsmarges dan een peuter. Ze kan al eens uitleggen wat er schort en oor hebben voor de veertien redenen waarom het niet oké is om rond 22 u. terug op de zetel beneden te willen zitten.
Maar de laatste maanden raakte de pot kalmte en troostende woorden leger en leger. Avond na avond moest ik dieper graven naar woorden om haar te troosten. De laatste weken waren ze op.
Ik had me dus schrap gezet. 1 september, enzo. Ik verwachtte me aan een trillende lip, maar ze trok bij bedtijd blij gezind naar boven. Vol verhalen over school en weerzien met de vriendinnetjes dartelden samen met ons de treden op.
Tot ik het nachtlichtje aanknipte, de deur op een kiertje trok en het begin van een urenlange huilbui tussen de deur mee de gang in glipte.
Het kan zijn dat ik een potje meegehuild heb op de trap
Omdat ik mezelf zetel en een boek beloofd had in het staartje van de avond. En mijn voorraad sussen en troosten op was.
Het kan.
7 opmerkingen:
Ik liep dat gisteren ook te denken toen ik in het donker een hysterische baby aan het sussen was. Ook al had hij me net meermaals gekrabd, gebeten en geslagen, ik kon hem niet niét troosten. Hopelijk vindt ze snel haar rust terug.
:( Ik wens jou en Tess een deugddoende tas koffie toe of zoiets en ik duim dat we allemaal (kindjes en mezelf incl een rustige avond en nacht)
Mijn dochter is 4 jaar, en plots zonder één geluid kan ze naast mijn bed staan. Zoals een spook met haar lampje onder haar gezicht... "Mamaaaaa, ik kan niet slapen!" Dan schrik ik pas schokkend wakker uit mijn dromen... Daaaaaag nachtrust... Knuffel, je vind je rust wel terug hoor!
knuf !
mijn zoon is ne piekeraar, en draait zijn eerste dagen in het middelbaar.
ik weet dat dat voor hem betekent uren wakker liggen, nagels bijten om in slaap te vallen,
dus ik ga 5 minuten naast hem in bed liggen.. zwijgen maar gewoon samen ademen.
(met mijn hand op zijn rug)
Hij heeft er zo'n deugd van, en toch zijn er avonden dat ik het niet kan opbrengen..
Eerst de (kleinere) dochter die nog niet moe is, onmenselijk lang treuzelt, nog iets te drinken wil, nog iets wil vragen, .. mijn energie is om 21u soms zo op..
Merci, voor jou ook een potje boordevol troost om te geven
Net dat, soms kan ik het niet meer opbrengen. Maar het troost om te weten dat ik niet alleen ben. Misschien die troost in mijn eigen potje steken.
Dat kan heel vermoeiend zijn... En inderdaad even bij haar blijven tot ze voldoende is weg gedoezeld? Misschien niet eens bij haar in bed. Maar gewoon in de kamer. Misschien terwijl jij een boekje lees (met leeslampje, dat dan weer wel) Ik was nl ook zo'n kind.... Kan mij herinneren dat ik erg rustig werd zodra ik wist dat mijn moeder in de kamer was. Dan was het goed. Sterkte hiermee. Hopelijk komt er snel wat rust terug.
Een reactie posten