Ik heb een fantasie. Op de dagen dat mijn kroost elkaar de oorlog verklaart alvorens de dag tien minuten oud is. Op dagen dat de to-do-lijst in mijn hoofd langer is dan de minuten die de dag telt. Op dagen dat ik té moe ben of waarop het voelt dat ik in mijn eentje een kudde schapen de trap moet op krijgen (waar er natuurlijk altijd een aantal er net in de tegenovergestelde richting vandoor gaan) terwijl ik gewoon aan het koken ben én een oogje op het huiswerk maken moet houden.Op zo'n dagen wil ik soms wegvluchten. Mijn koffer pakken, een briefje op de tafel achterlaten 'Ik ben er even niet. Tot later!' en de deur achter me dichttrekken.(...)Gelukkig heb ik minder drastische manieren. Een tas koffie en een stuk chocolade. Per ongeluk express de trein missen. Een lang warm bad. Baantjes trekken in het zwembad. Fietsen met mooie muziek in mijn oren. Yoga. Of gewoon eens vroeg diep onder de dekens kruipen, met een kersenpitje tegen mijn buik, verzonken in wondermooi leesvoer. Gewoon in mijn eigen bed.
Steeds vaker fluisterde het vanalles in mijn oor: 'Leg je er gewoon bij neer. Je kan het niet, dat opvoeden.' Het is maar één van die uitspraken die moervast in mijn gedachten zit.
Veel dagen voelden als een marathon die gelopen moest worden, getraind of niet. En wanneer ik eindelijk dacht dat ik bijna aan de finish was, bleek tijdens de eindsprint dat ze er ongemerkt een tiental kilometer bijgekletst hadden.
Plots bleek die B&B in het bos wel hout te snijden. Meer nog, het hoefde zelfs geen mooie B&B zijn. Een eenvoudig hutje of - we doen niet moeilijk - een grot waar het simpelweg stil is, voldeden ook al ruimschoots.
Dus duik ik weg in de tijd. Ik haast me niet meer om de trein te halen, maar blijf een tijdje thuis. Om een bad te nemen, te lopen en te lezen. Maar vooral om te leren hoe ik het knetteren niet meer zo hard aan mijn hart laat komen en hoe ik wat minder naar mijn hoofd kan luisteren. Al is het maar om dat zinnetje weer uit mijn gedachten te wrikken.
11 opmerkingen:
Dat zinnetje mag je er inderdaad uitwrikken, want dat slaat nergens op. Neem rustig je tijd om weg te duiken en met het knetteren om te leren gaan. Niet evident, af en toe toch noodzakelijk.
Je kan dat wél x
Heel herkenbaar. En mooi verwoord ook.
Ik wens je alle rust toe...en dat dat ene zinnetje mag losraken en weggaan
Gun jezelf wat rust bij een kop koffie en onbeperkte chocolade... Iedereen heeft wel eens een dipje, laat dat zinnetje los en geef jezelf wat tijd. Ps; als je die grot gevonden hebt waar het stil is zonder lawaai en geruzie om speelgoed, neem je me dan mee? Liefs, MaMa TeiGetje Silvy
Eerst een virtuele knuffel van hieruit. Je blogje is heel herkenbaar. Ook ik verlangde ongeveer een jaar terug naar een hutje in een bos waar het stil zou zijn en ik zou kunnen doen wat ik wou-moe van alles.
Ik weet niet of het een troost is, maar het gaat voorbij. Op een dag vind je weer de kracht om er voor te gaan.
Je bent niet alleen. Elke moeder heeft er allemaal weleens schoon genoeg van en wil het liefst 'verdwijnen'.
Probeer je batterijtjes op te laden door het alleen zijn op te zoeken. Ga wandelen. Of iets anders.
Veel moed toegewenst en rust.
*geeft een zacht beiteltje aan, om te helpen wrikken* want je kunt dat wél, dat opvoeden.
Succes met het leren om het knetteren meer langs je heen te laten gaan.
knuffel, geef jezelf de tijd... (twweet)
Mooi omschreven en knap dat je het hier schrijft. Ongeveer een jaar geleden maakte ik hetzelfde mee. Ik zat huilend bij de dokter, formuleerde dezelfde zinnetjes als jij (en meer). Mijn dokter deed toen twee dingen die mijn leven en mij veranderden. Ze zei: 'Jij blijft thuis' en 'Het komt goed'. Beide bleken waar. Beide kosten tijd en moeite, maar gaven me op de duur ook heel veel terug. Ik nam de tijd en kreeg de tijd. Ik wens het je van harte en lees hier graag mee hoe het je vergaat. Je klinkt zo eerlijk en mild in je schrijfsels, ik hoop dat je zo ook echt voor jezelf kan zijn.
knuf en metta-stralen...
Gaat het wat, Kruimeltje?
dikke knuffel xxx
Een reactie posten