Elke avond wandel ik een variant op hetzelfde rondje. Sla ik één van de drie weggetjes in die me door de velden voeren. De seringen die weken geleden nog beloftevol in de knop stonden zijn al weer uitgebloeid. Het fluitenkruid laat de berm uit haar voegen barsten. Ik ken de weg ondertussen tot op de laatste kiezel en barst in het pad.
Muziek is opnieuw een dierbaar goed. Meer nog dan met podcast, laat ik mijn stappen leiden door mooie melodieën. Een streepje Ludovico Einaudi filtert de scherpe randen van de dag weg. The War on Drugs maakt mijn tred veerkrachtig. Een vleugje 'Lovely Day' haalt me telkens weer over om mee te zingen met Bill Withers. (Jammer voor de kat die het hoort)
De velden binnen wandelafstand blijven dezelfde velden. Het ommetje blijft een rondje, maakt niet uit in welke richting ik het loop. Maar met de juiste muziek is het quarantaineleven - al is het maar heel even - filmisch mooi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten