Over tijdperken

Bij (opnieuw) gebrek aan enige vorm van woon-werk verkeer – tenzij je die tien stappen van en naar het tuinbureau meetelt – loop ik elke morgen een rondje van voordeur naar voordeur met een omweg via de velden.

De lucht verkleurt deze dagen langzaam van inktzwart naar diepblauw. Het is de tijd van het jaar waar ik op ben voor de zon en al lang aan het werk ben wanneer zij zich met een gouden oranje geeuw uitrekt aan de horizon.

Het ommetje voert elke dag ook opnieuw langs de crèche en basisschool van de kroost. Of wat ooit hun crèche en basisschool was. Elke morgen kruis ik een stoet ouders die dik ingepakte peuters en kleuters uit auto- en fietsstoeltjes hijst en belanden met rugzakjes hun kroost afzet in de opvang.

Hoezo is dit tijdperk al voorbij? Het tijdperk van afzetten en ophalen. Maar ook van kleine handjes die bijna verdwijnen in mijn hand. Van op je knieën zakken voor de laatste dikke knuffel.

Tegenwoordig bestaat mijn taak er ’s morgens slechts in de twee pubers tijdig op hun fiets richting school te krijgen. En zelfs daarover bestaat discussie in de rangen.  Nog even en ze geven moeiteloos een kus op mijn kruin zonder zelfs op hun tenen te staan.

Ik dwars het plein voor de kerk. Het baantje dat ik duizenden keren liep. Met een peuter die het woord haast nog niet in zijn woordenboek staan had (en nu ik erbij nadenk, als puber nog steeds niet). Met een kleuter die honderduit kwebbelde. Twee fietsjes achterna hollend, zwaar gehinderd door boekentasjes en turnzakken die tegen mijn benen sloegen.
Mijn armen herinneren zich nog het vertrouwde gewicht van het kind dat te moe was om naar huis te stappen, twee handjes die zich in elkaar vouwden onderaan mijn nek.

De lucht is ijsblauw. De zon drukte duidelijk nog even op de snooze-knop en hier op het baantje dat het plein voor de kerk dwarst, besef ik. Al die versies van hen lopen voor altijd met mij mee (of fietsen met een rotvaart voor me uit)