Cadeautje
Als kind heb ik weinig normale cadeautjes gekregen van mijn ouders. Altijd heel leuke cadeautjes, maar altijd moeilijk, misleidend of vreemd verpakt. Geld zat ook nooit in een envelopje. Neen dat kwam vermomd als een chocotof in een zak snoep, of dobberend in filmroldoosjes in een bidon water. Of gewoon een hele zooi halve frankjes (ja, die bestonden toen nog) bij elkaar.
Dus toen mijn vader deze middag zat te ploegen in een zak bloem, te zoeken tussen rijstkorrels naar witte briefjes met een stukje tekst op. Toen hij viste tussen peperbolletjes en vettige papiertjes uit een pakje boter peuterde. Toen hij nog een kwartier moest puzzelen en schuiven met zijn vondsten om uit te vinden dat dit zijn cadeau was. Toen kon ik alleen maar zeggen: "Tja papa, het zat eraan te komen. Eigen schuld!"

Er is er één jarig, ...
"Maar hoe viert de regen zijn verjaardag dan?" vroeg de eekhoorn.
"Nou..." zei de mier en hij dacht weer diep na. Hij kneep zijn ogen stijf dicht, ging op zijn linkervoorpoot staan, toen op zijn rechterachterpoot, en zei:
"Vallend. Hij viert hem vallend."
"O", zei de eekhoorn.
"Hij laat zoete druppels vallen", zei de mier, "en een gestoofd buitje."
(Toon Tellegem, Misschien wisten zij alles)

Een heel gelukkige verjaardag papa.

In de categorie "Het is ook nooit goed"
"Wil jij de plantjes water geven?"
"Oké."
Even later
"Bedankt om de plantjes water te geven, wil je ze nu ook zwemles geven?"