Ont-haasten
Twee kleine bloemetjes piepten tussen haar krullen uit. Haar tenen wriemelden in de lederen sandalen. Tientallen zilveren armbandjes rinkelden aan haar armen. Rustig en ontspannen zat ze op de trappen. Kijkend naar de mensen die voorbij liepen. Iedereen nam ze in zich op. Uit haar rugzak piepte een dik boek, zichtbaar kapotgelezen. Ze had geen haast, geen plannen. Ze keek genietend rond.
Wat verder liep een meisje gehaast door de menigte. Ze slalomde ongeduldig door het volk. Binnenmonds vloekend op iedereen die haar in de weg liep. De schoudertas woog zichtbaar door. Ze prevelde voor zich uit. Toen ze het meisje op de trappen in de gaten kreeg zuchte ze onwillekeurig. Even kruisten hun blikken en toen snelde ze weer door. Naar de volgende opdracht.
Ik had zin om ook op de trappen te zitten, genieten van de zon, me te ontspannen en de mensen die voorbijliepen in me op te nemen, maar mij zat een deadline op de hielen.
donderdag 8 mei 2003
woensdag 7 mei 2003
Zeefjeshoofd
"En dat is .............. ." Ik zoek koortsachtig naar de naam van de vriendelijke jongen die voor me staat. Mijn collega kijkt me vragend aan. "Dat is J.", roep ik blij als ik de naam weer aantref in een hoekje van mijn geheugen.
Het overkomt me meer en meer de laatste tijd. Vergeten! Domweg alles vergeten! "Er zit een feitenmonstertje in mijn hoofd", lach ik vaak. Een klein, groen wezentje dat alle feitjes, weetjes, namen, telefoonnummers en afspraken smakelijk oppeuzeld en niets meer voor mij overlaat. In het begin hadden we een goede verstandhouding. Hij peuzelde enkel de feitjes die ik niet zo hard nodig had. Zoals wie mijn juf was in het eerste kleutertje, de liedjes die ik leerde zingen in de jeugdbeweging, waar we in '85 op reis waren. Kleine leuke hebbeweetjes, maar niet levensnoodzakelijk.
Maar nu begint die gulzige veelvraat ook aan belangrijke informatie te knabbelen. Afspraken op het werk, verjaardagen, pincodes, namen van collega's, .... . Hij is niet te stoppen.
Iemand een remedie? Anders ben ik verplicht om nu post-itjes op mijn hoofd plakken. Om zeker te zijn dat ik niets meer vergeet.
"En dat is .............. ." Ik zoek koortsachtig naar de naam van de vriendelijke jongen die voor me staat. Mijn collega kijkt me vragend aan. "Dat is J.", roep ik blij als ik de naam weer aantref in een hoekje van mijn geheugen.
Het overkomt me meer en meer de laatste tijd. Vergeten! Domweg alles vergeten! "Er zit een feitenmonstertje in mijn hoofd", lach ik vaak. Een klein, groen wezentje dat alle feitjes, weetjes, namen, telefoonnummers en afspraken smakelijk oppeuzeld en niets meer voor mij overlaat. In het begin hadden we een goede verstandhouding. Hij peuzelde enkel de feitjes die ik niet zo hard nodig had. Zoals wie mijn juf was in het eerste kleutertje, de liedjes die ik leerde zingen in de jeugdbeweging, waar we in '85 op reis waren. Kleine leuke hebbeweetjes, maar niet levensnoodzakelijk.
Maar nu begint die gulzige veelvraat ook aan belangrijke informatie te knabbelen. Afspraken op het werk, verjaardagen, pincodes, namen van collega's, .... . Hij is niet te stoppen.
Iemand een remedie? Anders ben ik verplicht om nu post-itjes op mijn hoofd plakken. Om zeker te zijn dat ik niets meer vergeet.
dinsdag 6 mei 2003
Tango
Voorzichtig schuifelde ze de donkere straat op. Voetje voor voetje. Het was stil en zij was alleen. De wind waaide speels rond haar middel, liet haar lange haren opwaaien. Ze knipperde een traan weg, hief haar armen op en maakte heupwiegend een klein rondje. En nog eentje en nog eentje. Knerpend schoof ze heen en weer. Glimlachend in het niets draaide ze rond. De wind, die er wel plezier in had, liet haar haar nog meer ronddwarrelen. Ze stak haar hand uit naar de maan en stapte de passen die ze al zovele malen gedanst had. Ze danste voor haar herinneringen. Ze danste een tango op de witte wegmarkeringen. In het licht van de maan. Een tango met zichzelf. Voor het eerst.
Voorzichtig schuifelde ze de donkere straat op. Voetje voor voetje. Het was stil en zij was alleen. De wind waaide speels rond haar middel, liet haar lange haren opwaaien. Ze knipperde een traan weg, hief haar armen op en maakte heupwiegend een klein rondje. En nog eentje en nog eentje. Knerpend schoof ze heen en weer. Glimlachend in het niets draaide ze rond. De wind, die er wel plezier in had, liet haar haar nog meer ronddwarrelen. Ze stak haar hand uit naar de maan en stapte de passen die ze al zovele malen gedanst had. Ze danste voor haar herinneringen. Ze danste een tango op de witte wegmarkeringen. In het licht van de maan. Een tango met zichzelf. Voor het eerst.
Abonneren op:
Posts (Atom)