Bookcrossing
Ik keek vanuit mijn ooghoeken naar hem. Ziet hij het nu echt niet liggen? Hij verschoof wat en voelde opeens iets hard in het Metro-krantje. Ik loerde tussen mijn haren door. "Neem het dan, neem het dan", supporterde ik stil. Hij peuterde het boek dat ik een paar minuten eerder had neergelegd uit het krantje. Nam het ongeïnteresseerd op, las vluchtig de achterflap en legde terug op de zetel. "Neeen", vloekte ik binnensmonds. "Je moet de binnenflap lezen. Dan weet je wat de bedoeling is."
Het boekje belandde opnieuw op de zetel en hij werkte verder. Ik loerde af en toe nog eens, maar er gebeurde niets meer.
Toen ik van de trein stapte lag het boekje nog steeds onaangeroerd naast hem. "Tja, daar gaat er weer eentje waar ik nooit iets meer van hoor", dacht ik. Tot ik dit in mijn mailbox vond.
Joepie, mijn eerste geslaagde bookcrossing. Dat moet gevierd worden.

Gek
Hoe komt het dat ik perfect "blind" kan typen, tot ik bewust probeer blind te typen? Hoe komt het dat op dat moment mijn vingers in een knoop slaan?

Hippe oma
Ze nam een flesje nagellak uit het rek. Metalic groen, opvallend. Ze draaide het flesje rond in haar handen. Schroefde de dop los en lakte één nagel schreeuwend groen. Keurend hield ze de vinger voor zich. De glittertjes in de nagellak pinkelden in het licht. Ze reikte naar een ander kleurtje. Knalblauw. De tweede nagel werd voorzien van een kleurtje. Toen ze naar het derde flesje greep protesteerde er een klein stemmetje.
"Oma, dat is niet mooi."
Een klein meisje dat rond haar benen hing trok een lelijk gezicht.
"Vind je oma niet hip zo", vroeg ze verbaasd.
"Neen, dat is geen oma-kleur", zuchte die kleine meid.
"Dit wel" en ze peuterde een ander flesje uit het rek. Rode nagellak.
"Dat is nagellak voor oma's", zei ze gewichtig. "En oma's moeten oma's blijven."

Ik kon ze geen ongelijk geven.