Feestbeest
"Het is mijn verjaardag vandaag", grijnst hij als hij wakker wordt. Hij smeekt om nu al een cadeautje te mogen openen. Hij kijkt met glanzende ogen naar zijn verjaardagstaart. Hij is niet meer weg te slaan van zijn Game Boy, zijn eerste pakje. Hij blijft vragen en gissen naar de andere verrassingen. Hij telt de minuten af tot het bezoek aan de voordeur staat.
Het is zijn verjaardag vandaag. Hij is 26 geworden.
zondag 8 juni 2003
vrijdag 6 juni 2003
Opbiechten
Na lang aandringen en enkele chantagepogingen; mijn blunderverhaal of beter schaamverhaal.
Het was mijn eerste keer, dat kan misschien als verdediging aangevoerd worden. Ik wist nog niet helemaal hoe het moest, hoe ik dat ding in bedwang moest houden. Dat was dan ook de reden dat het allemaal misliep. Volgens mij. Anderen zullen ongetwijfeld zeggen dat ik gewoon onhandig of zelfs lomp ben, maar daar is ondergetekende dan weer helemaal niet mee akkoord.
Het was de eerste keer dat ik met een brommer reed. Ik was zestien reed een toertje naar het warenhuis om enkele boodschappen te doen. Voor ik mocht vertrekken had ik onder het alziend oog van mijn ouders de straat op en neer moeten rijden. Om zeker te zijn dat ik het wel kon. Ik pufte keurig aan de toegelaten snelheid (25 km/u) een rondje en kreeg de zegen om boodschappen te gaan doen. Een rond punt, stoplichten, voetgangers, ... . Geen enkel opstakel was me teveel. Ik omzeilde ze rustig en beheerst. Aan de GB stalde in de tweewieler en ging boodschappen doen. Tot zover geen problemen.
Ik voelde pas de nattigheid toen ik mijn spullen weggeborgen had en mijn brommer opnieuw moest starten. Dat had ik nog nooit gedaan. Zoals een bezorgde vader betaamt had papa de brommer gestart. Ik had er enkel mee gereden. Maar zo moeilijk kon dat toch niet zijn. Ik draaide het contactsleuteltje om en gaf gas. Niets. Oh ja, stom van mij. Ik was vergeten de pekkel omhoog te doen, zodat ie met zijn twee wielen op de grond stond. Ik draaide opnieuw het contactsleuteltje om, trapte op het startpedaal en gaf gas. Veel gas. Te veel gas. De brommer, die in die jaren nog heel kwiek was, kwam brullend tot leven en schoot vooruit. Ik schrok en gaf - vraag me niet waarom - nog meer gas.
De brommer bleek dit vrij leuk te vinden. Hij schoot weg als een pijl uit een boog, met mij nog steeds aan het stuur hangend. Zo ben ik over het voetpad gesleept aan die brommer hangend. Een goede twintig, dertig meter. Ik kon niet lossen, maar omdat ik niet loste gaf ik steeds meer gas en ging de brommer sneller en sneller. En toen zag ik het obstakel op ons af komen. Of beter, ik vlamde richting het opstakel. Ik ging er loodrecht op af. Kon niet meer uitwijken. En toen knalde de brommer er keihard op. De schuifdeuren van het warenhuis. Ik werd wat verder geslingerd en toen ik opkeek zag ik mijn brommer, rechtop tegen de schuifdeur, met daarachter tientallen verbaasde mensen.
Na lang aandringen en enkele chantagepogingen; mijn blunderverhaal of beter schaamverhaal.
Het was mijn eerste keer, dat kan misschien als verdediging aangevoerd worden. Ik wist nog niet helemaal hoe het moest, hoe ik dat ding in bedwang moest houden. Dat was dan ook de reden dat het allemaal misliep. Volgens mij. Anderen zullen ongetwijfeld zeggen dat ik gewoon onhandig of zelfs lomp ben, maar daar is ondergetekende dan weer helemaal niet mee akkoord.
Het was de eerste keer dat ik met een brommer reed. Ik was zestien reed een toertje naar het warenhuis om enkele boodschappen te doen. Voor ik mocht vertrekken had ik onder het alziend oog van mijn ouders de straat op en neer moeten rijden. Om zeker te zijn dat ik het wel kon. Ik pufte keurig aan de toegelaten snelheid (25 km/u) een rondje en kreeg de zegen om boodschappen te gaan doen. Een rond punt, stoplichten, voetgangers, ... . Geen enkel opstakel was me teveel. Ik omzeilde ze rustig en beheerst. Aan de GB stalde in de tweewieler en ging boodschappen doen. Tot zover geen problemen.
Ik voelde pas de nattigheid toen ik mijn spullen weggeborgen had en mijn brommer opnieuw moest starten. Dat had ik nog nooit gedaan. Zoals een bezorgde vader betaamt had papa de brommer gestart. Ik had er enkel mee gereden. Maar zo moeilijk kon dat toch niet zijn. Ik draaide het contactsleuteltje om en gaf gas. Niets. Oh ja, stom van mij. Ik was vergeten de pekkel omhoog te doen, zodat ie met zijn twee wielen op de grond stond. Ik draaide opnieuw het contactsleuteltje om, trapte op het startpedaal en gaf gas. Veel gas. Te veel gas. De brommer, die in die jaren nog heel kwiek was, kwam brullend tot leven en schoot vooruit. Ik schrok en gaf - vraag me niet waarom - nog meer gas.
De brommer bleek dit vrij leuk te vinden. Hij schoot weg als een pijl uit een boog, met mij nog steeds aan het stuur hangend. Zo ben ik over het voetpad gesleept aan die brommer hangend. Een goede twintig, dertig meter. Ik kon niet lossen, maar omdat ik niet loste gaf ik steeds meer gas en ging de brommer sneller en sneller. En toen zag ik het obstakel op ons af komen. Of beter, ik vlamde richting het opstakel. Ik ging er loodrecht op af. Kon niet meer uitwijken. En toen knalde de brommer er keihard op. De schuifdeuren van het warenhuis. Ik werd wat verder geslingerd en toen ik opkeek zag ik mijn brommer, rechtop tegen de schuifdeur, met daarachter tientallen verbaasde mensen.
donderdag 5 juni 2003
Je maakt mijn dag
"Je hebt mijn dag gemaakt", riep het meisje van de bakkerij hem na. Hij draaide zich om met een grote grijns en twinkelende ogen. Zijn stappen leken iets veerkrachtiger terwijl hij de straat uitliep.
"Je hebt mijn dag gemaakt." Het is een leuke zin om te horen. Als je je uit je bed moest slepen en tegen de dag opziet die voor je staat. Als je er niets boeienders staat te wachten dan enkele vergaderingen en een computer. En dan uit het niets, gewoon door een vriendelijke lach, heb je iemand anders zijn dag gemaakt.
"Ik wil ook iemands dag maken", dacht ik. Ik wil ook blij en vrolijk achter mijn bureau kruipen. En toen ik mijn lachende zelf in de winkelruit zag bedacht ik opeens dat mijn dag al gemaakt was.
"Je hebt mijn dag gemaakt", riep het meisje van de bakkerij hem na. Hij draaide zich om met een grote grijns en twinkelende ogen. Zijn stappen leken iets veerkrachtiger terwijl hij de straat uitliep.
"Je hebt mijn dag gemaakt." Het is een leuke zin om te horen. Als je je uit je bed moest slepen en tegen de dag opziet die voor je staat. Als je er niets boeienders staat te wachten dan enkele vergaderingen en een computer. En dan uit het niets, gewoon door een vriendelijke lach, heb je iemand anders zijn dag gemaakt.
"Ik wil ook iemands dag maken", dacht ik. Ik wil ook blij en vrolijk achter mijn bureau kruipen. En toen ik mijn lachende zelf in de winkelruit zag bedacht ik opeens dat mijn dag al gemaakt was.
Abonneren op:
Posts (Atom)