Auw!
Wie mooi moet zijn moet pijn lijden. Dat wist ik al. Maar ik heb vandaag ontdekt dat dezelfde regel geldt voor wie een terras wil.

Dikke pil
De riemen van het draagtasje sneden een beetje in mijn vingers. Hij woog door, met zijn bijna 1000 pagina's. En ik? Ik voel me als een kind op de vooravond van Sinterklaas. Ik wil er in duiken. Me begraven in de pagina's. Ik heb al even gespiekt. De openingszin geproefd. "Kijk uit waar u loopt. Let goed op, u zult ogen en oren tekortkomen. De stad waarheen ik u voer is groot en verwarrend, en het is de eerste maal dat u hier bent."

Als u me zoekt, ben ik hier te vinden ergens tussen pagina 1 en 995.

Bureautje
Rechts van me liggen zes stapels papieren, volgeplakt met kleurige post-itjes. Daartussen een appel, twee doosjes met paperclips en een brievenbakje. Naast het brievenbakje ligt een nietjesmachine, twee notaboekjes en een casettebandje. De telefoon, met daarnaast enkele brievenclips met foto's, niet-vergeten-te-doen-briefjes en nog meer foto's, wat snoepjes en een rijtje cd's en cd-roms. Schuin voor me mijn printer, een tupperware potje, een houten potje, drie wenskaarten en een plantje. Schuin links van me een klokje, twee fotokadertjes, een mok waar ik mijn pennen in verzamel, pritt-roller, post-it-blokjes, nog een notablokje en een dictafoontje. Rechts van me vier teksten die moeten uitgewerkt worden her en der verspreid, een digitaal foto-toestel, twee kladblokken, nog een plantje, drie stapels documenten die wachten op hun plaatsje in de archiefkast en een cd van Manu Chao. Mijn agenda moet hier ook ergens rondzwerven en op mijn stoel ligt mijn Jip & Janneke-brooddoos.

Als ze op mijn werk het clean desk principe gaan doorvoeren, dan heb ik een probleem.