Heel even
Knijp je ogen toe, sla de volgende regels snel over ....
- het regent
- we gaan dit jaar niet op reis
- het regent
- ik heb thuis nog heel wat werk voor de boeg
- het regent
- morgen begint mijn verlof, maar ze voorspellen al voor de rest van de week slecht weer
- het regent
- automobilisten rijden je van het fietspad
- het regent
- mijn fiets is toe aan palliatieve zorgen
- het regent
- mijn arm doet pijn
- ik heb een pesthumeur
Zo .... dat is er uit. Doe maar je ogen weer open.
maandag 30 juni 2003
zondag 29 juni 2003
Acrobaat
Ze balanceerde op haar eenwielertje. Ze was bang. Dat zag je zo, Haar mond opengesperd en grote ogen. Angstvallig gefixeerd op de gouden bal in haar hand. Het trucje moest lukken. Voorzichtig mikte ze hem omhoog en ving hem weer op. Er klonk applaus. Wat zelfzekerder gooide ze de bal nu met een mooie boog van de ene hand in de andere. Nog meer applaus.
Uit haar ooghoeken zag ze het slappe koord. Vanboven af kreeg ze een stokje om haar evenwicht te bewaren. Voorzichtig fietste ze de plank op en waagde zich op het koord. Feilloos bereikte ze de overkant. Het publiek juichte. Ze fietste de plank af, maakte een buiging en viel toen als een lappenpop ineen. De poppenspeler hing haar netjes terug aan haar haakje.
Ze balanceerde op haar eenwielertje. Ze was bang. Dat zag je zo, Haar mond opengesperd en grote ogen. Angstvallig gefixeerd op de gouden bal in haar hand. Het trucje moest lukken. Voorzichtig mikte ze hem omhoog en ving hem weer op. Er klonk applaus. Wat zelfzekerder gooide ze de bal nu met een mooie boog van de ene hand in de andere. Nog meer applaus.
Uit haar ooghoeken zag ze het slappe koord. Vanboven af kreeg ze een stokje om haar evenwicht te bewaren. Voorzichtig fietste ze de plank op en waagde zich op het koord. Feilloos bereikte ze de overkant. Het publiek juichte. Ze fietste de plank af, maakte een buiging en viel toen als een lappenpop ineen. De poppenspeler hing haar netjes terug aan haar haakje.
vrijdag 27 juni 2003
Flodder
We zaten op een terrasje, genoten van de zon en van de rust. Ik schudde de werkdag van mijn af naarmate het gesprek verder kabbelde. Zie je het voor je? Ja, zit je in gedachten lekker uitgestrekt, genietend van de laatste zonnestraaltjes? Voel je ook opeens onraad als je een bulderende lach hoort.
Ik wel, want die bulderende lach in de deuropening kon niet veel goeds beloven. Een zware, rollende lach die toebehoorde aan één van de vier schonkige vrouwen die het terras opschommelden. Gevolgd door vier mannen. Familie Flodder, zo uit de film weggelopen. De vrouwen in korte shortjes en blote buikentopjes geperst; de mannen met geblondeerd haar, ruim voorzien van de nodige tatoeages en oorringetjes. Tafels werden bijeengeschoven, Irish Coffees werden besteld en de volumeknop van hun gesprek werd kwistig opengedraaid. Weg rust. We werden deelgenoot van de geneugten van de zwangerschap van blote buikentopje nummer één. (Opgeblazen gevoel, zware benen, misselijk zijn, .... weet u wel). We hoorden het fijne relaas van de bevaling van buikentopje nummer twee (scheuren, bloedingen, 23 uur, ..... en meer van dat leuks). We kregen de prangende vraag van man nummer één of hij nog een tatoeage op zijn schouder zou laten zetten op ons bord geschoven.
Ik heb veel bijgeleerd. Zo weet ik nu dat een snor blonderen een pijnlijke zaak kan zijn. Dat vier jaar ononderbroken zwanger zijn geen pretje is en dat de hoeveel Irisch Coffees recht evenredig gelijk is met het volume van het gesprek aan die tafel, maar omgekeerd evenredig met de eetlust van de tafel ernaast.
Ik hou wel van de familie Flodder, maar dan in de film, niet terwijl ik probeer mijn eten weg te werken.
We zaten op een terrasje, genoten van de zon en van de rust. Ik schudde de werkdag van mijn af naarmate het gesprek verder kabbelde. Zie je het voor je? Ja, zit je in gedachten lekker uitgestrekt, genietend van de laatste zonnestraaltjes? Voel je ook opeens onraad als je een bulderende lach hoort.
Ik wel, want die bulderende lach in de deuropening kon niet veel goeds beloven. Een zware, rollende lach die toebehoorde aan één van de vier schonkige vrouwen die het terras opschommelden. Gevolgd door vier mannen. Familie Flodder, zo uit de film weggelopen. De vrouwen in korte shortjes en blote buikentopjes geperst; de mannen met geblondeerd haar, ruim voorzien van de nodige tatoeages en oorringetjes. Tafels werden bijeengeschoven, Irish Coffees werden besteld en de volumeknop van hun gesprek werd kwistig opengedraaid. Weg rust. We werden deelgenoot van de geneugten van de zwangerschap van blote buikentopje nummer één. (Opgeblazen gevoel, zware benen, misselijk zijn, .... weet u wel). We hoorden het fijne relaas van de bevaling van buikentopje nummer twee (scheuren, bloedingen, 23 uur, ..... en meer van dat leuks). We kregen de prangende vraag van man nummer één of hij nog een tatoeage op zijn schouder zou laten zetten op ons bord geschoven.
Ik heb veel bijgeleerd. Zo weet ik nu dat een snor blonderen een pijnlijke zaak kan zijn. Dat vier jaar ononderbroken zwanger zijn geen pretje is en dat de hoeveel Irisch Coffees recht evenredig gelijk is met het volume van het gesprek aan die tafel, maar omgekeerd evenredig met de eetlust van de tafel ernaast.
Ik hou wel van de familie Flodder, maar dan in de film, niet terwijl ik probeer mijn eten weg te werken.
Abonneren op:
Posts (Atom)