Oneerlijk
In de hoek van de kamer wreef hij over zijn zere plekken. Hij voelde zich onbegrepen. Hij deed toch ook maar gewoon zijn werk. Elke minuut zorgvuldig bijhouden. Aftellen, tot op de seconde juist. En dan zachtjes ... .
Neen, ze snapten het niet. Ze wisten niet wat het is om daar heel de tijd te staan, hoe vermoeiend het kan zijn. Dat hij moest blijven tellen. Elke minuut, elke seconde. En wat krijg je dan terug? Je wordt van je vaste plekje gerukt en naar de hoek van de kamer geslingerd. Omdat je zou zwijgen. Terwijl je enkel datgene doet waar je voor gemaakt bent. Radiowekker zijn is geen leven.

Niets
Leeg. Laat een muntje vallen en je hoort het rinkelen op de bodem. Niets meer. Op en genoeg. Heel de dag ideeën gehad. En nu hangen mijn vingers boven het klavier. Niets. Leeg. Gewoon weg. Pfff.

Logstilte.

Spelletje
Laten we eens een spelletje spelen. Zo'n autospelletje dat ik en mijn broertje vroeger vaak speelden op weg naar Nederland, Frankrijk, Italië of waar we ook op reis gingen. Om de tijd te verdrijven, om de tijd sneller te laten gaan of gewoon omdat het leuk is.
Ik schrijf hier een woord en dan schrijf jij in het reactiedingetje het eerste wat er bij je opkomt. De volgende reageert dan op dat woord enzovoort.

Hier komt ie: Donker