Niets
Leeg. Laat een muntje vallen en je hoort het rinkelen op de bodem. Niets meer. Op en genoeg. Heel de dag ideeën gehad. En nu hangen mijn vingers boven het klavier. Niets. Leeg. Gewoon weg. Pfff.
Logstilte.
vrijdag 4 juli 2003
donderdag 3 juli 2003
Spelletje
Laten we eens een spelletje spelen. Zo'n autospelletje dat ik en mijn broertje vroeger vaak speelden op weg naar Nederland, Frankrijk, Italië of waar we ook op reis gingen. Om de tijd te verdrijven, om de tijd sneller te laten gaan of gewoon omdat het leuk is.
Ik schrijf hier een woord en dan schrijf jij in het reactiedingetje het eerste wat er bij je opkomt. De volgende reageert dan op dat woord enzovoort.
Hier komt ie: Donker
Laten we eens een spelletje spelen. Zo'n autospelletje dat ik en mijn broertje vroeger vaak speelden op weg naar Nederland, Frankrijk, Italië of waar we ook op reis gingen. Om de tijd te verdrijven, om de tijd sneller te laten gaan of gewoon omdat het leuk is.
Ik schrijf hier een woord en dan schrijf jij in het reactiedingetje het eerste wat er bij je opkomt. De volgende reageert dan op dat woord enzovoort.
Hier komt ie: Donker
woensdag 2 juli 2003
Ander maatje
Dat de maat van mijn broeken, rokken en t-shirts af en toe veranderen, dat begrijp ik. Het brengt zelfs wat leven in de brouwerij. Op je sokken door de winkel hollen, op zoek naar die juiste maat. Of in plaats van die ene broek uit het rek te halen, onmiddellijk drie verschillende maatjes mee nemen. Dan ben ik zeker dat de juiste er tussen zit. Ook mijn kleerkast blijft een avontuur. Van "Oef daar kan ik weer in" over "Adem inhouden en rits toe" tot "Hee, dit is te groot geworden". Dat dat cijfertje dat meestal ter hoogte van mijn nek zit te kriebelen af en toe veranderd, dat is normaal. Je verdikt een beetje en je valt weer wat af.
Maar wat is niet snap is dat ik die altijd op relatief grote voet (maatje 40) rondbanjerde, opeens voldoende heb met maatje 38. Zijn mijn voeten gekrompen?
Dat de maat van mijn broeken, rokken en t-shirts af en toe veranderen, dat begrijp ik. Het brengt zelfs wat leven in de brouwerij. Op je sokken door de winkel hollen, op zoek naar die juiste maat. Of in plaats van die ene broek uit het rek te halen, onmiddellijk drie verschillende maatjes mee nemen. Dan ben ik zeker dat de juiste er tussen zit. Ook mijn kleerkast blijft een avontuur. Van "Oef daar kan ik weer in" over "Adem inhouden en rits toe" tot "Hee, dit is te groot geworden". Dat dat cijfertje dat meestal ter hoogte van mijn nek zit te kriebelen af en toe veranderd, dat is normaal. Je verdikt een beetje en je valt weer wat af.
Maar wat is niet snap is dat ik die altijd op relatief grote voet (maatje 40) rondbanjerde, opeens voldoende heb met maatje 38. Zijn mijn voeten gekrompen?
Abonneren op:
Posts (Atom)