Kalenderloos
In heel de maand juli moet ik slechts twee data's in de gaten houden, en dat is gek. Dat is gek omdat ik anders het hele jaar door stipt leef volgens mijn agenda. Weken bouwen zich op door vergaderingen en deadlines. Ik weet de maandag al wat me de rest van de week te doen staat en werk het af als een to-do-lijstje. Vergadering - check. Artikel -oké. Interview - bijna af. Maar deze maand staan er slechts twee data's in mijn geheugen gegrift. Niet in mijn agenda, want die ligt ergens in de kast. Ik hou ze gewoon bij in mijn koppie. Mijn verjaardag en dit weekend een dagje het kind uithangen in Bobejaanland. Dat is het. Voor de rest zien we wel wat uit de lucht komt vallen.
Ik geniet wel van deze agendaloze weken, maar toch knaagt er constant iets. Want ik weet dat er in augustus een jubileum te vieren valt, alleen niet wanneer. En dan is er die trouw van manliefs collega. Was dat niet half augustus? Misschien voor de zekerheid toch eens die agenda opgraven uit de kast. Voor heel eventjes.

Weg weg weg!
Draai je hoofd een heel klein beetje naar rechts. Zie je daar een rijtje linkjes? Ja? Wel tot vrijdag vermaak je je beter daar omdat er hier toch niets te beleven zal zijn. Wij gaan Nederland verkennen en hier zal er totale logstilte heersen. Maar na vrijdag wel terugkomen hé?

Nutteloos
De spin liet zich aan zijn zilveren draadje naar beneden zakken. Hij bungelde wat en keek rond.
"Het is niet meer wat het geweest is."
In de hoek tussen de spade en de deurstijl was een andere spin aan zijn net begonnen. De eerste spon zijn weg tot bij de deurstijl en klopte met zijn pootje op de rug van de ander.
"Het heeft echt geen zin meer. Kijk eens om je heen. Er is hier geen plaats meer voor ons spinnetjes. Vroeger konden we hier naar hartelust onze webben hangen. De hele ruimte hing vol, het was een waar paradijsje, maar kijk nu."
"Ja, als ons werk is verdwenen. Dat wil toch niet zeggen dat we niet opnieuw kunnen beginnen. Ze hebben inderdaad alles weggemaaid. Al onze webben, al onze netten, maar we kunnen hier toch nog steeds wonen?"
Op dat moment werd de deur opengesmeten en kwam er een gigantisch groot wezen binnen. Hij liep met zijn hoofd pardoes tegen het net. Het hele spinsel scheurde los en bleek plakken in zijn gezicht.
Er klonk heel wat gerommel en plots nam dat grote ding een borstel uit de hoek en maaide daar de enkele spinnenwebben die er nog waren mee weg.
De twee spinnetjes waren snel in de nok gekropen om niet vertrappeld te worden en keken verbouwereerd toe, terwijl de deur werd dichtgeklapt.
"Ik zei toch dat er geen plaats meer is voor ons in dit tuinhuisje", zei de eerste stilletjes. "Er staat daar ietsje verder een mooie haag. Misschien kunnen we naar daar emigreren?"