Genieten
Terwijl hij de hoogste noten uit zijn keel perst knijp ik mijn handen tot een vuist. Soms kan muziek zo mooi zijn dat ik ze fysiek voel. Ik voel de noten kolken in mijn borstkast. Ik haak mezelf vast aan één van hun toonladders en zweef, draai en vlieg mee op de melodie. Ik glij mee in de werveling van noten en klanken. Dit! Is! Mooi!
En plots sta ik weer met twee voeten midden in het publiek. De groep speelt onverstoord verder, maar het betoverende is voorbij. Heel eventjes hebben ze een snaar bij mij geraakt.

Slinger
Wel, niet, wel, niet, wel, niet, ...
Ik slinger van de ene overtuiging in de andere. Tot ik opeens ferm met de mentale vuist op de tafel sla en beslis: "Niet". Waarop het dan de rest van de dag in mijn hoofd spookt: "Was "wel" niet beter geweest?"

Belofte
"Later als ik groot ben wil ik met jou trouwen", zei de oudste van de twee.
"Neen, dan wil ik met haar trouwen", wierp het kleinere broertje tegen.
Ze zaten samen in de speelkamer. De vloer bezaaid met legoblokjes, autootjes en playmobil.
Het kleine meisje keek ze onderzoekend aan. "Ik denk dat ik maar met één iemand mag trouwen. Maar ik kan niet kiezen tussen jullie. Jullie zijn alletwee leuke vriendjes."
Ze stak haar wijsvinger in haar mond om diep na te denken. Er trokken rimpels in haar voorhoofd. De twee broertjes ploften naast haar neer en fronsten ook hun voorhoofd, om te tonen dat ze net zoals het meisje heel hard nadachten.
"Ik weet iets!", riep de oudste plots.
"We doen een wedstrijd. Wie haar het langste op haar wang kan kussen mag met haar trouwen."
"Is dat niet vies?", vroeg de jongste.
Maar toen de oudste "Start" riep en zijn lippen op de linkerwang van het meisje drukte dook hij naast hen en kuste voorzichtig haar rechterwang. Minutenlang zaten ze zo. Het meisje telde de tegels in het plafond, speelde met de ruches van haar rokje, draaide met haar ogen. De broertjes hielden hun lippen op haar wangetjes gedrukt. Na een tijdje kreeg de jongste er genoeg van.
"Goed, trouw jij maar met haar. Ik ga met mijn lego spelen."
Heel voorzichtig nam het winnende broertje haar hand vast. "Als ik groot ben zal ik echt met je trouwen, dat beloof ik."
"Oké", zei het meisje en concentreerde zich opnieuw op de legoblokjes.

Aan de huwelijksaankondiging te zien is hij zijn belofte niet nagekomen.