Kinderspel
Hoe moeilijk kan het zijn om twee grote lappen stof aan elkaar te naaien? Niet moeilijk toch! Je legt ze mooi op elkaar, spelt een zoompje af, haalt heel de zwik eens door de naaimachine en klaar. Toch?
Neen! Welke handige vingers mijn oma of mama ook hadden. Hoe makkelijk ze ook gordijnen, hemden, en dekbedovertrekken in elkaar stikten, ... . Ik ben er van overtuigd dat ook die vaardigheid een generatie heeft overgeslaan. Er ligt op de tafel een hoopje verkreukelde stof om het te bewijzen. Scheef gestikt, plooien in de stof. Op de een of andere manier lijkt de ene lap stof gigantisch gegroeid zodat ze niet meer mooi op elkaar passen, terwijl ik het goed afgemeten heb. Ik heb een heel bobijntje zwarte garen door de naaimachine laten roetsjen en die liggen nu ik verknipte stukjes op de grond.
In mijn hoofd hoor ik haar opnieuw vragen: "Moet ik dat voor jou stikken?" en wrijf ik mijn eigen antwoord weer onder mijn neus: "Neen, dat is kinderspel. Toch?"

Genieten
Terwijl hij de hoogste noten uit zijn keel perst knijp ik mijn handen tot een vuist. Soms kan muziek zo mooi zijn dat ik ze fysiek voel. Ik voel de noten kolken in mijn borstkast. Ik haak mezelf vast aan één van hun toonladders en zweef, draai en vlieg mee op de melodie. Ik glij mee in de werveling van noten en klanken. Dit! Is! Mooi!
En plots sta ik weer met twee voeten midden in het publiek. De groep speelt onverstoord verder, maar het betoverende is voorbij. Heel eventjes hebben ze een snaar bij mij geraakt.

Slinger
Wel, niet, wel, niet, wel, niet, ...
Ik slinger van de ene overtuiging in de andere. Tot ik opeens ferm met de mentale vuist op de tafel sla en beslis: "Niet". Waarop het dan de rest van de dag in mijn hoofd spookt: "Was "wel" niet beter geweest?"