Toeter
"Heb je soms Nederlands bloed in je aderen?", vraagt ze terloops in haar mail. Neen, neen, neen, is mijn reactie. Mama is Belgisch, papa is Belgisch net zoals oma, opa, oma en opa.
Maar dan valt ie. Tuurlijk. Ik moet het zelfs niet ver zoeken. Er zwemmen toch wat druppeltjes knaloranje Nederlandse trots rond in mijn bloedvaten en dat heb ik te danken aan mijn oma's vader. Bompa, mijn overgrootvader is zijn grote liefde gaan zoeken over de grenzen heen en kwam terug met de Nederlandse Wilhelmina Toeter.
Ik ben wel blij met die enkele druppeltjes Hollands bloed, maar ik dank de wetgeving op mijn blote knieën dat ze in een ver verleden beslisten dat het kind de familienaam van de vader kreeg. Want zeg nu zelf. Kim Toeter, dat staat toch garant voor een kindertijd vol pesterijen en flauwe grapjes.

Belofte maakt ...
"Komaan, je hebt het beloofd"
"Neen, geen sprake van. Ik ben niet gek."
"Jaha, daarnet stond je het luidkeels te verkondigen, maar als puntje bij paaltje komt ... "
"Papa, dat was niet daarnet. Ik was zeven."
"En toch heb je het beloofd!"
"Papa, ik weet dat toen gezegd had dat als het heel erg warm zou zijn dat ik erin wilde kruipen. Maar ik was toen ze-ven!"
"Toch zou ik het grappig vinden.
"Je kan op je hoofd staan, ik ga echt niet in de diepvrieskist zitten."
"Het zou zo'n leuk zicht zijn."
"...."

Goud
Toen de muziek begon te spelen sloot ze haar ogen. Dit herkende ze. Op deze melodie zette ze 50 jaar geleden de eerste dans met haar kersverse man in. Ze voelde een hand rond haar middel en liet zich met gesloten ogen naar de dansvloer leiden. Ze zag beelden van haar leven voorbij flitsen. De geboorte van haar eerste zoon en haar twee dochters. Het kleine huurhuisje waar ze op elkaar leefden. Met de kinderen naar school wandelen. Haar zoon trouwde. De geboorte van haar kleindochter. De oudste dochter trouwde en kreeg drie kinderen. Drie stevige jongetjes.
Haar voeten dansten de gekende passen. Ze liet meeslepen in de eerste dans, vijftig jaar later. Sommige kleinkinderen waren ondertussen zelf al getrouwd. Er was zelfs al een achterkleinkind op komst. Nu niet meer zo lang. De laatste noot stierf weg en ze opende glimlachend haar ogen. Opeens hoorde ze gejoel. Verbaasd keek ze rond en zag hoe de zaal bulderde van het lachen. Ze knipperde nog eens en zag haar man vanop zijn stoel schuddebuikend van het lachen roepen: "Suzie, je hebt de verkeerde vast."