Supergroen
Hij keek vertwijfeld naar mijn twee nieuwe aanwinsten.
"Zou je dat wel doen?", vroeg hij voorzichtig. "Ik bedoel, we kennen allemaal je reputatie op dit vlak."
Ik liet mijn vingers langs de stelen van mijn nieuwe bamboeplantjes roetsjen.
"Welke reputatie?"
"Wel, je hebt niet bepaald groene vingers. Je bent er zelfs al in geslaagd om een cactus kapot te krijgen. Hoe wil je twee bamboeplantjes langer dan één week op je bureau in leven houden als je er niet in slaagt om een cactus - een plant die in de woestijn kan overleven notabene - gezond te houden? Die plantjes hebben heel veel verzorging nodig."
Ik pootte de potten neer op mijn vensterbank.
"Ik geef ze gewoon regelmatig water, ze staan lekker in de zon en als het je een plezier doet wil ik er elke morgen nog een praatje mee slaan. En die cactus heb ik niet laten uitdrogen, die heb ik per ongeluk verdronken."
Zijn ogen blonken spottend. "Bel maar als je weer naar de bloemenwinkel wil om twee vervangertjes te halen."

Zou ik nu bellen om te zeggen dat mijn twee - ten dode opgeschreven - plantjes in het afgelopen jaar zijn opgeschoten tot twee stevige bossen groen? En zou ik er dan bij zeggen dat het vooral dankzij de hulp van M. is die uit medelijden hun kurkdroge worteltjes op water en meststoffen trakteerde?

Toeter
"Heb je soms Nederlands bloed in je aderen?", vraagt ze terloops in haar mail. Neen, neen, neen, is mijn reactie. Mama is Belgisch, papa is Belgisch net zoals oma, opa, oma en opa.
Maar dan valt ie. Tuurlijk. Ik moet het zelfs niet ver zoeken. Er zwemmen toch wat druppeltjes knaloranje Nederlandse trots rond in mijn bloedvaten en dat heb ik te danken aan mijn oma's vader. Bompa, mijn overgrootvader is zijn grote liefde gaan zoeken over de grenzen heen en kwam terug met de Nederlandse Wilhelmina Toeter.
Ik ben wel blij met die enkele druppeltjes Hollands bloed, maar ik dank de wetgeving op mijn blote knieën dat ze in een ver verleden beslisten dat het kind de familienaam van de vader kreeg. Want zeg nu zelf. Kim Toeter, dat staat toch garant voor een kindertijd vol pesterijen en flauwe grapjes.

Belofte maakt ...
"Komaan, je hebt het beloofd"
"Neen, geen sprake van. Ik ben niet gek."
"Jaha, daarnet stond je het luidkeels te verkondigen, maar als puntje bij paaltje komt ... "
"Papa, dat was niet daarnet. Ik was zeven."
"En toch heb je het beloofd!"
"Papa, ik weet dat toen gezegd had dat als het heel erg warm zou zijn dat ik erin wilde kruipen. Maar ik was toen ze-ven!"
"Toch zou ik het grappig vinden.
"Je kan op je hoofd staan, ik ga echt niet in de diepvrieskist zitten."
"Het zou zo'n leuk zicht zijn."
"...."