Snake
Als er zoiets bestond als de wereldkampioenschappen
Snake, dan had ze al lang een beker.
Haar duim razendsnel over de toetsjes 2, 4, 6 en 8 van
haar Nokia.
“Kijk. 1442 punten”.
Op het gsm-schermpje is alles zwart.
Of bijna.
Er zijn nog twee blokjes vrij.
Ze heeft uren getraind om zo goed te worden.
Dom spel.
Dat vindt ze zelf ook.
Maar ze is graag héél goed in dingen.
Wereldkampioen Scrabble.
Wereldkampioen Sex.
Wereldkampioen Pasta met kerstomaatjes maken.
Wereldkampioen Talen (Frans, Engels, Duits, Spaans,
Deens, Zweeds en beetje Portugees).
Wereldkampioen zuchten: “Ik kan niets”.
Woorden: 96/Tekens: 500/Ze: 3
Dit stukje heb ik niet zelf geschreven, maar is van de hand van Hijx500. Hij publiceert zijn kortverhalen via weblogs, één verhaal per weblog. In totaal 100 verhalen, van exact 500 lettertekens.
Als alles goed gaat: het eerste boek dat op weblogs wordt gepubliceerd. Waar er nog te vinden zijn, kan je lezen op boeklog
donderdag 14 augustus 2003
Supergroen
Hij keek vertwijfeld naar mijn twee nieuwe aanwinsten.
"Zou je dat wel doen?", vroeg hij voorzichtig. "Ik bedoel, we kennen allemaal je reputatie op dit vlak."
Ik liet mijn vingers langs de stelen van mijn nieuwe bamboeplantjes roetsjen.
"Welke reputatie?"
"Wel, je hebt niet bepaald groene vingers. Je bent er zelfs al in geslaagd om een cactus kapot te krijgen. Hoe wil je twee bamboeplantjes langer dan één week op je bureau in leven houden als je er niet in slaagt om een cactus - een plant die in de woestijn kan overleven notabene - gezond te houden? Die plantjes hebben heel veel verzorging nodig."
Ik pootte de potten neer op mijn vensterbank.
"Ik geef ze gewoon regelmatig water, ze staan lekker in de zon en als het je een plezier doet wil ik er elke morgen nog een praatje mee slaan. En die cactus heb ik niet laten uitdrogen, die heb ik per ongeluk verdronken."
Zijn ogen blonken spottend. "Bel maar als je weer naar de bloemenwinkel wil om twee vervangertjes te halen."
Zou ik nu bellen om te zeggen dat mijn twee - ten dode opgeschreven - plantjes in het afgelopen jaar zijn opgeschoten tot twee stevige bossen groen? En zou ik er dan bij zeggen dat het vooral dankzij de hulp van M. is die uit medelijden hun kurkdroge worteltjes op water en meststoffen trakteerde?
Hij keek vertwijfeld naar mijn twee nieuwe aanwinsten.
"Zou je dat wel doen?", vroeg hij voorzichtig. "Ik bedoel, we kennen allemaal je reputatie op dit vlak."
Ik liet mijn vingers langs de stelen van mijn nieuwe bamboeplantjes roetsjen.
"Welke reputatie?"
"Wel, je hebt niet bepaald groene vingers. Je bent er zelfs al in geslaagd om een cactus kapot te krijgen. Hoe wil je twee bamboeplantjes langer dan één week op je bureau in leven houden als je er niet in slaagt om een cactus - een plant die in de woestijn kan overleven notabene - gezond te houden? Die plantjes hebben heel veel verzorging nodig."
Ik pootte de potten neer op mijn vensterbank.
"Ik geef ze gewoon regelmatig water, ze staan lekker in de zon en als het je een plezier doet wil ik er elke morgen nog een praatje mee slaan. En die cactus heb ik niet laten uitdrogen, die heb ik per ongeluk verdronken."
Zijn ogen blonken spottend. "Bel maar als je weer naar de bloemenwinkel wil om twee vervangertjes te halen."
Zou ik nu bellen om te zeggen dat mijn twee - ten dode opgeschreven - plantjes in het afgelopen jaar zijn opgeschoten tot twee stevige bossen groen? En zou ik er dan bij zeggen dat het vooral dankzij de hulp van M. is die uit medelijden hun kurkdroge worteltjes op water en meststoffen trakteerde?
woensdag 13 augustus 2003
Toeter
"Heb je soms Nederlands bloed in je aderen?", vraagt ze terloops in haar mail. Neen, neen, neen, is mijn reactie. Mama is Belgisch, papa is Belgisch net zoals oma, opa, oma en opa.
Maar dan valt ie. Tuurlijk. Ik moet het zelfs niet ver zoeken. Er zwemmen toch wat druppeltjes knaloranje Nederlandse trots rond in mijn bloedvaten en dat heb ik te danken aan mijn oma's vader. Bompa, mijn overgrootvader is zijn grote liefde gaan zoeken over de grenzen heen en kwam terug met de Nederlandse Wilhelmina Toeter.
Ik ben wel blij met die enkele druppeltjes Hollands bloed, maar ik dank de wetgeving op mijn blote knieën dat ze in een ver verleden beslisten dat het kind de familienaam van de vader kreeg. Want zeg nu zelf. Kim Toeter, dat staat toch garant voor een kindertijd vol pesterijen en flauwe grapjes.
"Heb je soms Nederlands bloed in je aderen?", vraagt ze terloops in haar mail. Neen, neen, neen, is mijn reactie. Mama is Belgisch, papa is Belgisch net zoals oma, opa, oma en opa.
Maar dan valt ie. Tuurlijk. Ik moet het zelfs niet ver zoeken. Er zwemmen toch wat druppeltjes knaloranje Nederlandse trots rond in mijn bloedvaten en dat heb ik te danken aan mijn oma's vader. Bompa, mijn overgrootvader is zijn grote liefde gaan zoeken over de grenzen heen en kwam terug met de Nederlandse Wilhelmina Toeter.
Ik ben wel blij met die enkele druppeltjes Hollands bloed, maar ik dank de wetgeving op mijn blote knieën dat ze in een ver verleden beslisten dat het kind de familienaam van de vader kreeg. Want zeg nu zelf. Kim Toeter, dat staat toch garant voor een kindertijd vol pesterijen en flauwe grapjes.
Abonneren op:
Posts (Atom)