Iemand?
Ben ik de enige die niet vrolijk word van die grauwe grijze lucht?

T
Koffie is te sterk, melk te koud. Soep past gewoon niet bij het ontbijt en chocolademelk is mijn ding niet. Thee werd het volgende probeersel aan de ontbijttafel. Ik kook water en laat het theezakje in het water plonzen. Het water kleurt langzaam donker en een weeë geur stijgt op.
"Neen, neen, neen", protesteert mijn maag. "Iets dat zo ruikt dat speel je deze morgen niet binnen. Probeer het deze middag nog maar eens."
Ik duik opnieuw in de kast en diep daar een blikje fruitthee op. Een zalige snoepjesgeur kriebelt mijn neus. Mmmm, hier krijg ik wel zin in. Ik kieper een beetje in een thee-eitje en dompel het in een nieuwe kop heet water. Onmiddellijk kleurt alles dieprood en ruik ik vers fruit. Voorzichtig neem ik een slokje.
"Hallo smaak? Waar ben je?", protesteert mijn tong. "Dit is gewoon heel warm water met een kleurtje."
"Misschien moet je er een beetje suiker bijdoen", adviseert een slaperige stem aan de andere kant van de tafel. Ik kijk op van mijn kop en doe er een klein schepje suiker in. Niets. Nog een schepje. Nog steeds niets. Twee grote scheppen.
"Geweldig, nu heb ik suikerwater met een kleurtje", brom ik. Ik schuif mijn thee aan de kant en trek de fles fruitsap naar me toe. Zijn mijn smaakpapillen nu zo onderontwikkeld of doe ik iets verkeerd?

Twee bolletjes
Passievrucht, beslis ik terwijl ik in het ijssalon op mijn beurt wacht.
Op het moment dat het mijn beurt is en ik mijn mond opendoe hoor ik achter een onmisbaar Amerikaans accent.
"Two icecreams. One with chocolat and one with vanilla!"
Ik draai me gestoord om en kijk recht in de ogen van een kortgedrongen vrouw. Bleke benen, een te korte short en een schreeuwend topje.
"Sorry, but it was ....", begin ik.
"Do you have a problem!", snakt ze me toe.
Ik draai me verbluft terug om. Niet wetend wat ik met dit mens aanmoet.
"And how about those icecreams!", bijt ze de jongen achter de bar toe.
Hij toont geen krimp en schept onverstoorbaar de ijsjes. Ik ben ziedend binnenin. Hoe durft ze me af te snakken. Hoe durft ze zomaar voor te steken. Hoe ....
Op dat moment grijpt ze naar haar ijsjes. Twee ijsjes met de kleinste ijsbolletjes die ik ooit gezien heb. Ze tuimelen nog net niet in het hoorntje.
"Jij was aan de beurt dacht ik", glimlacht de ijsjongen ondertussen naar mij.
En terwijl de Amerikaanse zich verwonderd over de porties in België, loop ik buiten met het grootste ijsje dat ik ooit gezien heb.
Neen, geen probleem mevrouw.