Tijd
Ik zie mijn tijd door mijn vingers wegglippen. Niet dé tijd, maar mijn tijd. Tijd voor mezelf en de dingen die ik graag doe. De uren en dagen verdelen zich razendsnel in een schema vol gekleurde blokjes. Ze nestelen zich in mijn agenda. Tijd voor het werk, tijd voor avondvergaderingen, tijd voor weekendwerk.
Ze vullen de blokjes in, verspreiden zich over de blaadjes in mijn agenda. In mijn handen hou ik steeds minder tijd voor mij alleen over. Te weinig tijd voor boeken, voor films, foto's ontwikkelen, ... naar mijn zin.
Tijd voor vrienden heb ik nog steeds. Die hou ik nauwlettend in het oog. Die wil ik niet kwijt. Onvermoeibaar blijf ik zoeken en speuren of ik misschien een sprankeltje over het oog gezien heb en opeens trof ik in een hoekje nog een klein beetje tijd aan met het labeltje zelfbeklag aan. Die is nu op en dat is maar goed ook.
donderdag 21 augustus 2003
woensdag 20 augustus 2003
T
Koffie is te sterk, melk te koud. Soep past gewoon niet bij het ontbijt en chocolademelk is mijn ding niet. Thee werd het volgende probeersel aan de ontbijttafel. Ik kook water en laat het theezakje in het water plonzen. Het water kleurt langzaam donker en een weeë geur stijgt op.
"Neen, neen, neen", protesteert mijn maag. "Iets dat zo ruikt dat speel je deze morgen niet binnen. Probeer het deze middag nog maar eens."
Ik duik opnieuw in de kast en diep daar een blikje fruitthee op. Een zalige snoepjesgeur kriebelt mijn neus. Mmmm, hier krijg ik wel zin in. Ik kieper een beetje in een thee-eitje en dompel het in een nieuwe kop heet water. Onmiddellijk kleurt alles dieprood en ruik ik vers fruit. Voorzichtig neem ik een slokje.
"Hallo smaak? Waar ben je?", protesteert mijn tong. "Dit is gewoon heel warm water met een kleurtje."
"Misschien moet je er een beetje suiker bijdoen", adviseert een slaperige stem aan de andere kant van de tafel. Ik kijk op van mijn kop en doe er een klein schepje suiker in. Niets. Nog een schepje. Nog steeds niets. Twee grote scheppen.
"Geweldig, nu heb ik suikerwater met een kleurtje", brom ik. Ik schuif mijn thee aan de kant en trek de fles fruitsap naar me toe. Zijn mijn smaakpapillen nu zo onderontwikkeld of doe ik iets verkeerd?
Koffie is te sterk, melk te koud. Soep past gewoon niet bij het ontbijt en chocolademelk is mijn ding niet. Thee werd het volgende probeersel aan de ontbijttafel. Ik kook water en laat het theezakje in het water plonzen. Het water kleurt langzaam donker en een weeë geur stijgt op.
"Neen, neen, neen", protesteert mijn maag. "Iets dat zo ruikt dat speel je deze morgen niet binnen. Probeer het deze middag nog maar eens."
Ik duik opnieuw in de kast en diep daar een blikje fruitthee op. Een zalige snoepjesgeur kriebelt mijn neus. Mmmm, hier krijg ik wel zin in. Ik kieper een beetje in een thee-eitje en dompel het in een nieuwe kop heet water. Onmiddellijk kleurt alles dieprood en ruik ik vers fruit. Voorzichtig neem ik een slokje.
"Hallo smaak? Waar ben je?", protesteert mijn tong. "Dit is gewoon heel warm water met een kleurtje."
"Misschien moet je er een beetje suiker bijdoen", adviseert een slaperige stem aan de andere kant van de tafel. Ik kijk op van mijn kop en doe er een klein schepje suiker in. Niets. Nog een schepje. Nog steeds niets. Twee grote scheppen.
"Geweldig, nu heb ik suikerwater met een kleurtje", brom ik. Ik schuif mijn thee aan de kant en trek de fles fruitsap naar me toe. Zijn mijn smaakpapillen nu zo onderontwikkeld of doe ik iets verkeerd?
Abonneren op:
Posts (Atom)