Ik zag hem voor het eerst drijven bij Aukje in de vorm van frisse beer. Hij dobberde gezapig verder tot Witte Walvis hem oppikte. Het werd een verkoelende waterval. Met een vinnige slag van haar staart sloeg Witte Walvis het in mijn richting. Een stokje, weken geleden al in het water gedropt, met de opdracht; plaats een verkoelende foto op je log. Het zijn er twee geworden.
De hitte woog al de hele dag op onze schouders. De rondreis in Indonesië begon door te wegen. Bus in, bus uit, bus in, bus uit. Aan de laatste tempel van die dag had ik er genoeg van. Ik liep weg van de gids en wandelde naar het strand, schopte mijn sandalen uit en slenterde in de vloedlijn. Het zand stoof op in kleine wolkjes. Ik tuurde door het blauwe water naar de kleine visjes die steeds verder wegstoven bij elke stap die ik zette.
Enkele straatventertjes waren me gevolgd. Ze probeerden zelfgemaakte kettingen te verkopen. "Geen geld, no money", gebaarde ik. Ze dropen af. Behalve het kleinste. Opeens gooide ze haar tas vol snuisterijen in het zand en holde naar het water. Ze zong een onverstaanbaar liedje terwijl ze door het water ploeterde, lachte haar witte tanden bloot. Terwijl ik weer de bus in moest drentelde ze nog steeds in de golven, op en neer, tot haar kleren doornat waren. Haar ogen twinkelden.
Ik laat het stokje verder drijven richting Herman's Wereldkeuken. Want als er iemand een mooi verfrissend beeld kan boventoveren is hij het wel!