Verlangen
Opeens zat ze naast me op de zetel. Verlangen, een meisje met lange zwarte haren en heldere ogen. Verlangen komt zo nu en dan eens op bezoek en dan vertelt ze honderuit. Over die mooie reis naar Australië, over dat ligbad waar je uren tussen de bubbels kan dobberen. Ze fluistert in mijn oor over die boekenkast. Van vloer tot plafond, gevuld met prachtige verhalen. Ze babbelt opgewekt over een nieuwe fiets, eentje die niet om de haverklap met lekke band en kapotte versnellingen valt. Verlangen loopt door de woonkamer en toont plaatjes van een zachte zetel, mooie planten en dat prachtige kader. Grote knuffelkussens en een knetterend haardvuur. Ze fantaseert over die ene droomjob.
Ik ga op in haar verhalen, tot de bel gaat. Het is Tevreden die voor de deur staat. Hij wrijft even over mijn rug en nestelt zich bij ons in de zetel.

Verlangen is een fijne meid, maar ik vind het nog leuker als haar vriend Tevreden mee komt op bezoek.

Mars
Ademloos bewonderen we hem. De planeet Mars, die volgens de sterrekundigen deze nachten uitzonderlijk goed zichtbaar is. Met een vest om me heen geslagen en een glas wijn in mijn handen staar ik naar de sterrenhemel.
"Daar, vlak boven je!", wijzen ze. Vaag zie ik een rond rood schijnsel. Een bijzonder zicht. We nestelen ons op de vensterbank.
"Vreemd, een hele planeet die daar ergens rondzweeft."
"Ja, het doet je beseffen hoe klein wij eigenlijk maar zijn."

"Waar kijken jullie naar?", vraagt mijn peter terwijl hij zijn hoofd buitensteekt. We wijzen naar de rode planeet.
"Daar vlak boven je kan je Mars zien."
Hij tuurt ingespannen naar boven en draait zich plots om. Even later komt hij met een grote zaklantaarn terug buiten.
"Waar was dat weer?"
Opnieuw wijzen we boven ons hoofd. "Daar je kan niet missen."
"Dat is Mars niet!", grinnikt hij en schijnt met zijn zaklamp naar de hemel.
Mars zweeft opeens eigenaardig dicht boven ons. Zo'n 100 meter en is verbonden met twee stevige draden.
"Dat is volgens mij een markering voor de vliegtuigen op een hoogspanningskabel", buldert hij van het lachen terwijl hij weer naar binnen loopt.

Hardhandig
"En nu mijn lievelingsgedeelte", grijnst hij breed.
Hij duwt me hard in mijn rug en ik vlieg vooruit. Op het moment dat ik weer stevig op twee voeten sta, duwt hij opnieuw. Ik zie alle hoeken van de kamer. Links, rechts, voor, achter. Telkens weer stompt hij in mijn rug. Ik vlieg vooruit, opzij. Ik zet me schrap, ik verzet me uit alle macht maar wankel en ga uiteindelijk toch tegen de vlakte. Als ik opkijk, torent hij hoog boven me uit. Triomfantelijk.
"Je redt het al beter dan de vorige keer", zegt hij terwijl ik rechtkrabbel.
"Tot dinsdag?"
Ik knik en loop snel de kamer uit.

Op straat bedenk ik dat mijn kinesist er veel meer plezier in heeft om mijn slappe enkel terug in vorm te krijgen dan ik.