Bel
Auto's, brommers en fietsers stonden geduldig voor de open brug. Op het water gleden drie binnenvaartschepen rustig voorbij. Ik wiebelde op mijn fiets, liet mijn voeten op en neer zwieren en luisterde met een half oor naar de radio van de auto naast me.
"Oh, dit is een geweldig nummer", hoorde ik de chauffeur zeggen terwijl hij de volumeknop een fikse draai naar rechts gaf. Tussen zijn tanden murmelde hij mee. Hij bewoog van links naar rechts en de auto schudde mee. De melodie schalde over een groot stuk van de binnenring. Hoe verder het nummer vorderde hoe luider de boxen leken te schallen.
"Nu! Juist nu!", riep hij enthousiast en brulde vals mee: "I looooooooooove you babie. Nananananananananaaaaaaaaaaa. I neeeeeeed you babie. Yalalalalalaaaaaaaaaaaa.
Gelukkig voor mijn trommelvliezen, maar jammer de amusementswaarde van het geheel overstemde de bel van de brug mijn buurman's grote finale.

Je weet maar nooit
"Ik heb de papieren van de auto in orde gebracht en heb er voor de zekerheid maar drie aanrijdingsformulieren bij gestoken. Je weet maar nooit."

Grmbl!

Post
Vroeger stopte ik mijn arm in onze brievenbus om er de post uit te pulken. Ik had het geduld niet voor de vereiste routine. Eerst naar binnen lopen, sleutel te zoeken, terug buiten, deurtje brievenbus open en post er uit. Want misschien, heel misschien was er wel post voor mij. Leuke post. Een pennevriendenbrief, een kaartje of één van de tijdschriften die ik toen las.

Met een eigen huis komt een eigen brievenbus. Dat betekent veel post voor mij en jammer genoeg ook veel rekeningen.
Nu heeft het ritueel zich verplaatst naar mijn virtuele postbus. Nu wil ik daar hopen mailtjes. Geen spam of andere onzin, maar een leuk berichtje. En telkens ik mijn mailbox check prevel ik stil: "Leuke post, leuke post, leuke post."